Υπάρχει σε αυτή τη ζωή κάτι που λέγεται διακριτικότητα. Δεν ακυρώνει την οικειότητα και δεν "πλαστικοποιεί" μια σχέση. Κανείς δεν έχει δικαίωμα να κρίνει τις επιλογές του άλλου κι αν θέλει έτσι κι αλλιώς να το κάνει, ας είναι έτοιμος για τις συνέπειες. Η κριτική αυτομάτως δηλώνει ότι εσύ ξέρεις καλύτερα από εμένα τι είναι καλύτερο για τη ζωή μου και αυτό παραβαίνει κατά πολύ τα όρια της φιλίας. Στην ουσία η κοπέλα της έχει δηλώσει κατηγορηματικά με τη στάση της ότι αυτή είναι η επιλογή της και ότι η φίλη μας έχει να διαλέξει μεταξύ της αποδοχής και της αποχώρησης. Το να θες ντε και καλά να πεις τη γνώμη σου σημαίνει ότι το χρησιμοποιείς ως έσχατη λύση για να σου λύσει ο άλλος το πρόβλημα. Δηλαδή τι θα καταφέρεις; Θα σου πει η φίλη σου "μωρέ σαν να έχεις δίκιο, θα τον παρατήσω τον μαλάκα"; Αυτό δεν θα γίνει ποτέ. Κι εσύ θα αναγκαστείς να αποχωρήσεις πικραμένη γιατί η φίλη σου δεν σε "σεβάστηκε" ενώ στην ουσία εσύ δεν έχεις σεβαστεί την επιλογή και τα όρια που σαφέστατα έχει θέσει. Το να εκλαμβάνουμε την οικειότητα ως άδεια για κριτική και παρέμβαση είναι το μεγαλύτερο λάθος που κάνουμε στις σχέσεις.