Όταν τυχαία είχα ανακαλύψει κόσμο να παίζει κρίκετ στο γήπεδο του μπάσκετ πλησίον του μετρό Πανόρμου, είχα κοντοσταθεί και χάζευα για πολλή ώρα, μάλιστα όταν το μπαλάκι "έφυγε" εκτός του συρματοπλέγματος, είχα την ευκαιρία να συμμετέχω έστω και ως εξωφυλαρούχος στο παιχνίδι.Από τη μία κρίμα, γιατί το να στριμώχνεσαι σε γήπεδο μπάσκετ για να παίξεις κρίκετ θύμιζε το να πρέπει να παίζεις μπάλα στο δρόμο έχοντας το άγχος των αυτοκινήτων. Από την άλλη αγανάκτηση για το αντιαλβανικό σύνθημα με μαύρα χοντρά γράμματα στο δάπεδο και για τη γενικότερη βρωμιά. Από τη μία η έλλειψη χώρων για παιχνίδι - με ή χωρίς μπάλα και από την άλλη η τάση τραμπουκισμού εναντίον, εκδιωγμού του άλλου/Άλλου από τον δημόσιο χώρο. (πρβλ. την σκηνή από το This Is England κλπ.) Όσοι παίζουν κρίκετ σε γήπεδα μπάσκετ ή σε πάρκα στην Αθήνα σίγουρα το διασκεδάζουν. Όσοι το χαίρονται να τους βλέπουν, το χαίρονται γιατί (ίσως) το θέαμα τους υπενθυμίζει το πόσο σημαντικό είναι να διεκδικείς τον δημόσιο χώρο: να τον παίρνεις πίσω κόντρα στην μέχρι σήμερα συνεχιζόμενη κτηνώδη ανοικοδόμιση της Αθήνας, στον κτηνώδικο σχεδιασμό πλακόστρωτων προαυλιών των εκκλησιών και στην δαιμονοποίηση της μπάλας ως πηγής κινδύνου. Όσο για το κρίκετ ως παιχνίδι, είναι ίσως όντως η απόδειξη ότι σύσσωμο το βρετανικό έθνος πάσχει από ανίατη βαρεμάρα... χαχα. Πάντως ένα γήπεδο κρίκετ δε θα ήταν κακή ιδέα. Έστω και στον Βοτανικό!