Τόσο όμορφο το κείμενο σου Τατιάνα. Πρέπει να θυμόμαστε. Με τη λήθη χάνουμε τους παλιούς μας εαυτούς. Σωστά λοιπόν σήμερα έγραψες αυτό το λιτό κείμενο αλλά γεμάτο ουσία και συναίσθημα. Είμαστε όλοι υπεύθυνοι για την διατήρηση της Μνήμης και την συνέχιση της προσπάθειας για την ολοκλήρωσή μας. Κι ας είναι και λίγο ουτοπικό. Δεν πειράζει. Ας γυρίσουμε όλοι γύρω μας, ή στις σελίδες των βιβλίων μας, ή στις αγαπημένες μας ταινίες. Παντού υπάρχει κάποιος που σώθηκε από την ανθρώπινη βιαιότητα ή κατάφερε να "ζήσει" μέσα από τα παιδιά του. Και η βιαιότητα είναι μία. Δεν υπάρχει αυτό το λίγο για τα μάτια του κόσμου που λέμε τελευταία: "απ' όπου κι αν προέρχεται". Καλό είναι να κάνουμε κάθε μέρα που περνάει με όσα μας συμβαίνουν ένα καλό και ψύχραιμο έλεγχο της πραγματικότητας μας. Γιατί δεν αργεί η βία να είναι την επόμενη μέρα εναντίον μας. Και να είναι πραγματική, όχι σκεπασμένη με έναν ιδεολογικό μανδύα και με αλλά. Η εβραϊκή κοινότητα στις ελληνικές πόλεις αποδεκατίστηκε, η μισαλλοδοξία δεν ήταν ελληνικό ίδιον ποτέ. Να ξαναθυμηθούμε λοιπόν..