Δάκρυσα στο τέλος του άρθρου... Είμαι 22 χρονών και συνήθως αποφεύγω να αυταναφερθώ, παρόλαυτα πιστεύω πως στα πλαίσια του σχολίου αυτού έχει σημασία. Κι αυτό επειδή οι γονείς μου δεν είναι από χωρίο οπότε δεν έχω ζήσει συστηματικά τους απλούς, παραδοσιακούς ανθρώπους του χωριού. Βέβαια ευτυχώς οι γονείς μου φρόντισαν να το αντισταθμίσουν αυτό με αμέτρητες εκδρομές ανά την Ελλάδα και τους ευχαριστώ γι αυτό. Όμως οι αναφορές φίλων "η γιαγιά/ ο παππούς από το χωριό" όταν πηγαίνουν κάθε Χριστούγεννα Πάσχα και καλοκαίρι μου θυμίζουν ότι υπάρχει και το άλλο άκρο εκτός από εμάς τους τρελαμένους νέους της πόλης, η γιαγιάκα και ο παππούλης του χωριού. Που βλέπουν την ζωή και τα πράγματα με άλλο μάτι. Και είναι κάτι στα λόγια αυτής της γιαγιάκας που μου θύμισε δύο πράγματα που αναρωτιέμαι συχνά:Πρώτον, θα γίνει με τα χωριά της Ελλάδας σε μερικά χρόνια; Ποιοί θα κατοικούν εκεί αφού φύγουν οι παλιές γενιές; Με ποιό σκεπτικό και ποιός νέος θα γυρίσει πίσω στο χωριό του, στον τόπο καταγωγής του, να επενδύσει χρόνο, χρήμα την δουλειά και την ζωή του ολόκληρη σε τελική ανάλυση;Αλλά δεύτερον και σημαντικότερο, ανησυχώ αν η ΔΙΚΙΑ ΜΟΥ γενιά θα είναι τόσο "άνθρωποι" με σωστές αξίες και ιδανικά σε 50-60 χρόνια από τώρα. Όταν θα είμαστε εμείς παππούδες στην θέση των παππούδων και γιαγιάδες στην θέση των γιαγιάδων θα έχουμε ακόμα μέσα μας το στοιχείο της ανθρωπιάς που τόσο ωραία εξέφρασε η γιαγιά με το τόσο αυθόρμητο "δεν είναι σωστό να μείνουν σβηστά"; Ή θα μας έχει φάει η παγκοσμιοποίηση η τεχνολογία και η μη ενασχόληση μας με τον συνάνθρωπο και θα είμαστε αδιάφοροι για όλα αυτά; Αν θα είμαστε κι εμείς Έλληνες όπως οι παππούδες μας αλλά πάνω απ' όλα άνθρωποι.Για όλα αυτά λοιπόν δάκρυσα...