#5 Ξέρω πως ανήκω στη μειοψηφία όσον αφορά την άποψή μου στο συγκεκριμένο θέμα, αλλά ας φάω και λίγο κράξιμο, δεν θα κόψει η μαγιονέζα.Λοιπόν, βασικά για 'μένα το ζουμί κρύβεται στο εξής απλό: Αν σε νοιάζει περισσότερο τι κάνει ο σύντροφός σου, ή στο τι *θα ήθελε* να κάνει.Να πω εξαρχής ότι εμένα με απασχολεί σχεδόν αποκλειστικά το δεύτερο. Να ξεκαθαρίσω, βέβαια, ότι δεν λέω πως αυτή η αντιμετώπιση είναι η μόνη σωστη. Ωστόσο, δεν δέχομαι να μην θεωρείται τουλάχιστον ως μία από τις αποδεκτές εκδοχές.Πιστεύω λοιπόν ότι καθε άνθρωπος, ειδικά σε μακροχρόνια σχέση, είναι ανθρώπινο να λοξοκοιτάξει, να έχει μια περαστική φαντασίωση, κάτι. Έγκειται όμως στην δική του αφοσίωση, στον σεβασμό που νιώθει για τον/την σύντροφό του, να τραβήξει τη διαχωριστική γραμμή.Μπορεί δηλαδή να σκεφτεί "πολύ γυναικάρα η Ελένη", "αν ήμουν ελεύθερος δεν θα με χαλούσε καθόλου να έπαιζε κατάσταση με την Ελένη". Αρκεί αυτό να συνοδεύεται από το "αλλά ο άνθρωπός μου είναι η Μαρία, κι ακόμη κι αν η Ελένη έρθει και μου πει 'πάρε με τώρα' δεν πρόκειται να παραβιάσω την εμπιστοσύνη του ανθρώπου μου - εξάλλου θα νιώθω και άσχημα με τον εαυτό μου".Αν όμως η σκέψη του ειναι "φοβερή η Ελένη αλλά, τι κρίμα, δεν θα μου κάτσει επειδή ξέρει ότι είμαι παντρεμένος", το οποίο μπορεί σύντομα να εξελιχθεί σε "για δες, τελικά δεν τη νοιάζει που είμαι παντρεμένος, οπότε βουρ!", λυπάμαι αλλά δε μπορώ να κατηγορήσω την Ελένη.Η λεπτή διαχωριστική γραμμή, για 'μένα, έγκειται στη στιγμή που θα πεις "είμαι διατεθειμένος/-η να παραβιάσω τη σχέση εμπιστοσύνης για μια ξεπέτα/μια περιπέτεια/μια παράλληλη σχέση".Το αν θα βρεις "συνεργό" σε αυτό, είναι για 'μένα δευτερευούσης σημασίας.Αν ήμουν, άρα, η Μαρία στην παραπάνω ιστορία, και έβλεπα από μια μεριά τον άντρα μου να την πέφτει στην Ελένη, θα τον χώριζα είτε η απάντησή της ήταν "Μέσα!" είτε "Βρε άντε πάγαινε!".