Συμφωνώ πάρα πολύ! Δεν μπορεί να της κάνει τίποτα, αυτό που η ίδια μπορεί να κάνει, όπως αναφέρθηκε πριν, είναι να υψώσει το ανάστημά της. Δεν ξέρω αν θα βοηθήσει, πάντως σε μία δουλειά που ήμουν κάποτε, σε καφετέρια, ο εργοδότης ήταν ο φόβος και ο τρόμος για όλους τους εργαζόμενους εκεί. Επειδή δεν σήκωνα πολλά πολλά όμως και λόγω του ότι σεβόμουν τον εαυτό μου, δεν σταμάτησα λεπτό να του υπενθυμίζω ότι δεν τον φοβάμαι, και μπροστά του δεν του έδειξα ποτέ φοβισμένη.Πάντα τον κοιτούσα στα μάτια, δεν χαμήλωνα το βλέμμα όταν μου μιλούσε και μάλιστα μία φορά που πήγε να μου φωνάξει, γιατί το έκανε και αυτό μπροστά στους πελάτες, του είπα καθαρά και ξάστερα ότι ούτε τον φοβάμαι, ότι το μόνο που μπορεί να μου κάνει είναι να με διώξει και δεν μπορεί να μου πάρει το κεφάλι! Και στην τελική, αν θέλει και δεν του κάνω, ας με διώξει, μπορώ να βρω και αλλού δουλειά! Μετά από λίγο καιρό βέβαια έφυγα μόνη μου για άλλους λόγους. Νομίζω πως το σημαντικό είναι να παραμένει κανείς ψύχραιμος σε τέτοιες καταστάσεις και να υπενθυμίζει σε τέτοιους καθυστερημένους εργοδότες και λεκτικά και έμπρακτα ότι η "δύναμη" και η "εξουσία" που νομίζουν ότι έχουν έχει σαφή όρια.