@Varaw mygesΝαι, καλά τα λες, αλλά:1)«εξτριμ καταστάσεις όπου δυστυχισμένη από τη σχέση της με τον άντρα της μάνα μεταθέτει τη δυστυχία της στα παιδιά Πηγή: www.lifo.gr» Δυστυχώς αυτό δεν είναι και τόσο εξτρίμ. Τουλάχιστον η ψυχολογία το δέχεται απολύτως σαν χαρακτηριστικό της αθάνατης ελληνίδας μάνας (πραγματικής ή φαντασιακής).2)«υπάρχει και το διαζύγιο Πηγή: www.lifo.gr»Ειδικότερα σε παλιότερες γενιές γυναικών, το διαζύγιο δεν ήταν πάντα επιλογή, τόσο για πρακτικούς όσο και για κοινωνικούς λόγους. Το ίδιο θα έλεγα και για την επιλογή του να κάνεις ή να μην κάνεις παιδιά, που αναφέρεις σε άλλο σχόλιο. Ευτυχώς οι κοινωνικές συνθήκες έχουν βελτιωθεί από την εποχή των μαμάδων μας (εδώ κάνω την υπόθεση ότι είμαστε συνομήλικες), παρόλ’ αυτά όμως αυτή η παλιότερη γενιά, μας αρέσει δε μας αρέσει, είναι το γονεϊκό μας πρότυπο. Φοβάμαι ότι θα χρειαστούν αρκετά χρόνια ακόμα μέχρι να αποβάλλουμε από το οικογενειακό μας σύστημα τέτοιες νοοτροπίες.3)Και επίσης το πιο δύσκολο στο να είσαι γονιός εγκειται στο να προσπαθήσεις να μην περάσεις τα προβληματά του στο παιδί και να το κάνεις ισοροπημένο άνθρωπο. Πηγή: www.lifo.grΕ, μα ναι! Σαφώς! Αυτό όμως είναι μία δύσκολη δουλειά, που προϋποθέτει να τα ‘χει βρει ο γονιός με τον εαυτό του και να έχει πλήρη συναίσθηση του ρόλου του. Έτσι πρέπει να είναι, πόσοι όμως το συνειδητοποιούμε αυτό πριν γίνουμε γονείς; Και άπαξ και γεννηθεί το παιδί, δεν έχει γυρισμό, δεν έχει ουπς! λάθος. Τέλος πάντων, μυγοσκοτώστρα μου, σε καμία περίπτωση δεν δικαιολογώ οποιαδήποτε κακοποιητική συμπεριφορά απέναντι σε παιδιά. Οποιαδήποτε. Aπό την άλλη όμως, είναι μάταιο να περιμένουμε από τον γονιό να είναι τέλειος, όταν η «επαρκώς καλή μητέρα» είναι το ταβάνι που μπορεί να φτάσουμε ως γονείς :)