Διαβάζοντας τα σχόλια δεν μπόρεσα να μην αναφωνήσω τη θρυλική ατάκα του Τσαγανέα απ'' το οι Γερμανοί ξανάρχονται: "Ώ, άνθρωποι, αιμοσταγείς και αιμοβόροι..." Και θα μου πείτε, γιατί τα διαβάζεις, ρε κοπελιά, τα σχόλια αφού σε χαλάνε; Ε, ρε παιδιά, Ελληνίδα είμαι κι εγώ κι ως γνωστόν κανείς Έλληνας δεν μπορεί να προσπεράσει αδιάφορα και να μην σταθεί να ακούσει όταν μαλλώνουν οι γείτονες.... Μας θρέφει σαν έθνος ο καυγάς... (Πλάκα - πλάκα, θεωρώ πως είναι το μόνο που κρατήσαμε απ' τους αρχαίους ημών προγόνους... Έτσι κι αυτοί, κατέβαιναν στο κλεινόν κι άρχιζαν μεταξύ τους τα μπινελίκια. Και μετά έσπαγαν και καμιά Ερμία στήλη... Οι μπαχαλάκηδες!)Σοβαρά τώρα... Ήμουν αυτή που έκλαιγε το βράδυ της Κυριακής, αφενός απ' τα δακρυγόνα που με φλόμωσαν, κι αφεταίρου για την καταστροφή του Αττικόν... Στον Απόλλωνα πήγα για πρώτη φορά μόνη μου σινεμά στην Αθήνα. Είδα με τη φιλενάδα μου "Το μετέωρο βήμα του Πελαργού".. Κόλλησα με την ταινία, κόλλησα και με τον κινηματογράφο... Είδα τη διαμαρτυρία με τα κεριά στην τηλεόραση. Δεν αρνούμαι πως υπήρχαν σίγουρα άνθρωποι που κατέβηκαν αυθόρμητα, καλή τη θελήση, όμως δεν μπόρεσα να μη δω όλους αυτούς τους ψευτομποέμ τυπάκους που με "έδιωξαν" απ' την Αθήνα χρόνια πριν...(γι' αυτό τώρα πια τους ευχαριστώ θερμά!) Ω, τι προσεχτικά που είχαν διαλέξει το outfit τους, με τι απόλαυση μασουλούσαν κι έφτυναν τις λέξεις τους στην κάμερα... Όλο τους το είναι ζητοκραύγαζε: "ΝΑΙ, ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΑ! ΕΙΜΑΙ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΣ! ΔΕ ΜΟΙΑΖΩ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ, ΕΧΩ ΑΙΣΘΗΤΙΚΗ!" Αν αυτή είναι η ποίηση γι α την οποία κόπτεστε, αγαπητοί μου συνάνθρωποι, χάρισμα σας... Όμως πριν κλείσω ωφείλω να σας θυμήσω πως η ποίηση δεν είναι πεταλουδίτσες, μαύρα κοράκια και πράσινα άλογα, αλλά το ζωντανό αίμα της Ψυχής (Το τελευταίο δεν είναι δικό μου, αλλα της Μαρίνας Τσβετάγιεβα, υπήρχε κάποτε μια τέτοια ποιήτρια, δεν την ξέρουν πολλοί, την συνέθλιψε η ιστορία.. Μια Μαρία ήταν κι αυτή, δεν σύχναζε μαζί με τους κοσμικούς...Στάθη, άλλη μια φορά ευχαριστώ...