Οι Σουλιώτισσες έπεσαν στο γκρεμό τραγουδώντας και χορεύοντας. Ο Κυναίγειρος δοκίμασε να κρατήσει το πλοίο των εχθρών με τα χέρια, οι εχθροί του τα έκοψαν με τσεκούρια και πήγε να το βουτήξει με τα δόντια. Τα παιδάκια επί Τουρκοκρατίας πήγαιναν τη νύχτα στο ''Κρυφό Σχολειό'' τραγουδώντας το ''φεγγαράκι μου λαμπρό''. Ο Αθανάσιος Διάκος την ώρα του μαρτυρίου του τραγουδούσε ''για δες καιρό που διάλεξε ο Χάρος να με πάρει'' (παρόμοια ιστορία υπάρχει και για τον Χασιώτη). Και πολλά άλλα. Πιστεύει όντως κάποιος ότι τα παραπάνω γεγονότα συνέβησαν ακριβώς έτσι; Κανείς δεν αμφισβητει ότι πρόκειται περί γεγονότων αφού και οι Σουλιώτισσες σκοτώθηκαν και ο Κυναίγειρος έπεσε γενναία στην μάχη και ο Διάκος μαρτύρησε αλλά και πολλοί κληρικοί στην Τουρκοκρατία δίδασκαν στα παιδιά τα λιγοστά έστω γράμματα που ήξεραν. Υπάρχει όμως η τόσο προσφιλής σε εμάς τους Έλληνες ...σάλτσα. Φαίνεται ότι υπάρχουν δύο ειδών Ιστορίες: Η μία είναι η αμείλικτη και ψυχρή, που ασχολείται με τα γεγονότα και την ερμηνεία τους και η άλλη, η ηθικοπλαστική, που ασχολείται επίσης με τα γεγονότα, αλλά αφήνει και μία χαραμάδα για να περάσει και ολίγον από θρύλους και λιανοτράγουδα. Η κα Μαρία Ρεπούση αγαπά περισσότερο το πρώτο είδος, σε μία εποχή που έχει αυξανόμενη πέραση το δεύτερο. Και μοιραία στοχοποιείται. Το πράγμα όμως αρχίζει και ξεφεύγει, αφού τα όρια μεταξύ κριτικής και λίβελλου δεν είναι πλέον ευδιάκριτα, με αποτέλεσμα το παραγόμενο μίσος να βγαίνει εκτός ελέγχου. Π.χ. ο Τράγκας παράτησε τον Τσίπρα και αφιέρωσε δύο δύωρες εκπομπές σε κραυγές και αναθέματα εναντίον της Μ Ρεπούση φορτώνοντάς της όλα τα κρίματα του κόσμου και κατηγορώντας την μέχρι και για... πρακτοριλίκι. Θα του ζητούσα να παρουσιάσει στοιχεία, αλλά η απαίτηση αποδείξεων αποτελεί μία άκρως ανθελληνική πράξη στην Ψωροκώσταινα. Το θέμα όμως δεν είναι αυτό. Είναι η ευκολία με την οποία στοχοποιούν έναν άνθρωπο.