Επειδή εχω βρεθεί σε παρόμοια θεση, πιστευω οτι η Α,μπα εχει δικιο.Συγκεκριμένα, ηταν ενας συμφοιτητής του αντρα μου που αποφάσισε να παντρευτεί κ είχαμε γνωρίσει κ την γυναικα του. Αυτος, συνεχώς πετούσε σπόντες οτι μας συμπαθεί κ μας θελει για κουμπάρους, οτι στα γενεθλια μας μας έφερε ακριβά δωρα για να μας καλοπιάσει- το παραδεχόταν μπροστα σε ολους και μονίμως επεδίωκε να υπαρχει κοσμος μπροστα. Αυτο ηταν το φάουλ του, γιατι εμεις καθε φορα που έλεγε κατι, απλως χαμογελούσαμε αμήχανα και δεν απαντούσαμε. Απο τη στιγμη που δεν εκανε συζήτηση 'η προταση δηλ. να μας δώσει την ευκαιρία να απαντήσουμε σε αυτον κ οχι μπροστα σε αλλους, δεν χρειάστηκε να του απαντήσουμε κατι, το ρίχναμε κ μεις στην πλάκα και είχαμε το ιδιο ύφος με αυτον. Τοτε δεν ειμασταν παντρεμένοι με τον αντρα μου κ πιστευω οτι ηταν το πιο βολικό να τον αποφύγουμε γιατι οταν εγινε η προσωπική συζήτηση, ειπε ο δικός μου οτι αν ειναι να γινει κουμπάρος θελει να ειναι ο ίδιος επίσημα ζευγάρι και σαν ζευγάρι να παντρέψουμε ενα αλλο ζευγαρι, στην ουσία 2 οικογένειες που γίνονται κουμπάροι. Διαφορετικά, πολλα συμβαίνουν κ τυχαίνει να λήγουν σχέσεις ζευγαριών και να τους κρατάει μια κοινή κουμπαριά, καθολου βολικό! Το οικονομικό θεμα ειχε πει οτι το αναλαμβάνει ο ίδιος χωρις επιβάρυνση για μας.Ο λογος που δεν θέλαμε ηταν οτι θεωρούσαμε πως δεν θελουμε να εχουμε σχεση ζωης μαζι τους γιατι δεν ταιριάζαμε τοσο πολυ.Τυχαία, ενα χρονο μετα τον γαμο διαφώνησε σε καποια επαγγελματικά θέματα με τον αντρα μου κ έκτοτε δεν ξανά μιλήσαμε μαζι τους. Δεν απορώ γιατι.