Έχω παρατηρήσει ότι τα πιο αποκαλυπτικά πράγματα τα λένε οι περισσότεροι άνθρωποι σε τελείως άγνωστους ανθρώπους που ξέρουν ότι ενδεχομένως δεν θα ξαναδούν ποτέ, απλώς και μόνο για να τα βγάλουν από μέσα τους χωρίς τον κυκεώνα που συνοδεύει τις εξομολογήσεις στα κοντινά πρόσωπα -από συνεχείς επακόλουθες ερωτήσεις ''πώς είσαι; είσαι καλύτερα;'', προτροπές ''ξεπέρασε το επιτέλους, πώς κάνεις έτσι'', μέχρι και το υποκριτικό ενδιαφέρον για να σε κουτσομπολέψουν μετά.Ειδικά αν προκαλείς τη συμπάθεια στους άλλους - κάνουν μπαμ από μακριά οι συμπονετικοί άνθρωποι και απ'ότι φαίνεται είσαι μία από αυτούς - οι άνθρωποι σου εκμυστηρεύονται τα πάντα. Η συμβουλή μου θα ήταν να λες τα απολύτως απαραίτητα, τύπου ''συλληπητήρια, λυπάμαι πολύ, καταλαβαίνω πώς νιώθετε, αχ υγεία πάνω απ'όλα'' και είναι υπεραρκετό, δεν περιμένουν κάτι παραπάνω από σένα.