Πέρυσι τέτοια εποχή, ήταν ούτε ένας μήνας που είχα μετακομίσει στην Αθήνα από τη μικρή μου πόλη και τρεις από την ημέρα που χάσαμε τον Ντόναλντ. Άγνωστη μεταξύ παντελώς αγνώστων, ο καθένας με τον οποίο συναλλασσόμουν τη γλίτωνε στο τσακ από το να του πω στα καλά καθούμενα "έχασα τον ανεψιό μου, ήταν 19". Και η στήλη εδώ, άπειρες φορές γλίτωσε μια καταγεγραμμένη κατάρρευση. (μέχρι σήμερα σ'ένα βαθμό).Ήταν ακριβώς αυτό που λέει η Α,μπα. Ήθελα να δω στα μάτια των άλλων την τραγικότητα αυτού του γεγονότος. Να είναι η έκφραση του άλλου ο δικός μου καθρέφτης, γιατί εγώ ήμουν ανέκφραστη, στήλη άλατος. Μέσα σ'αυτό το χάλι μου βέβαια κατάφερνα να συγκρατούμαι και να σκέφτομαι ότι δεν χρωστάει τίποτα ο άλλος να γίνει δέκτης μιας τόσο στενάχωρης είδησης, χώρια που δεν ξέρεις ποτέ τι σταυρό κουβαλάει ο καθένας. Αυτό όμως έχει να κάνει με το ότι πάντα σε όλη μου τη ζωή σκεφτόμουν τους άλλους, δεν είναι μόνο ευγένεια. Όσοι το κάνουν ίσως ξέρουν πως είναι πιο ασφαλές να πετάξεις τη βόμβα σε κάποιον ξένο, ανυποψίαστο γιατί εκείνος αντανακλαστικά θα την πετάξει μακριά, ενώ στα δικά σου χέρια θα εκραγεί. Στη δική μου περίπτωση ήρθε μια μεγαλύτερη που κατάπιε και την πρώτη και τελικά χρειάστηκα βοήθεια και για να την κρατήσω ακόμα.Μόνο σε μια κοπέλα, στα sephora, αφού επέμεινε πολύ γλυκά κι ευγενικά να με βοηθήσει στα βερνίκια, αφού μου έδειχνε όλα τα κατακόκκινα, μου μιλούσε χριστουγεννιάτικα, κατάφερα να της πω απλά ότι πενθώ, χαμογελώντας, για να μην το βαρύνω και πολύ. Αφού την άφησα σαν υπνωτισμένη να με παρασύρει σε διάφορα και ψώνισα, ήταν πολύ ευγενική και αληθινή, όταν θα έφευγα μου είπε "θα χαρώ πολύ να ξαναπεράσετε και να σας δω, και να μην ψωνίσετε. θα σας περιμένω". Ήταν μια στιγμή που δεν θα ξεχάσω ποτέ, παρόλο που δεν έχω παράπονο από τους ανθρώπους, μου έχουν χαρίσει πολλές στιγμές αγάπης. Ήταν πραγματικά αληθινή, όχι όπως εκείνες που κολλάνε σαν βδέλλες και σου λένε ότι είσαι η Ζολί σε λάιτ έκδοση.Μην θεωρείς ότι κάτι περιμένουν από σένα, δεν περιμένουν. Ό,τι σου βγει κάνε ή πες. Είναι δύσκολη η δουλειά που κάνεις, οποιαδήποτε δουλειά απαιτεί εχεμύθεια νομίζω μοιραία έχει εξομολογητικό (?) χαρακτήρα. Και μόνο που γίνεσαι δέκτης τέτοιων εξομολογήσεων, να ξέρεις ότι βοηθάς ερήμην σου. Μη σε βαραίνει αυτό, δες το ως μέρος της διαδικασίας. Επιτρέπεται και να αναστενάξεις από δυσανασχέτηση, δεν είσαι υποχρεωμένη να αντέχεις όλες τις στιγμές ούτε και πληρώνεσαι για ψυχολογική υποστήριξη πελατών.
