Ε λοιπόν δεν γίνεται! Μάλλον το έχει η θέση'Προτού κλείσει το υποκατάστημα της τράπεζας που εργαζόμουν το 2003, στην ίδια θέση με σένα, για έναν ακατανόητο σε μένα λόγο, έρχονταν πελάτισσες, κυρίες συνήθως και μου εξομολογούνταν τα πάντα. Από τις πλαστικές που είχαν κάνει, μέχρι το κέρατο που είχαν φάει, το διαζύγιο, το γκόμενο και πολλές φορές ανταλάσσαμε και πληροφορίες για μανικιούρ πεντικιούρ και μαγαζιά για ρούχα και παπούτσια εν μέσω ανανέωσης προθεσμιακών και έκδοσης τραπεζικών επιταγών.Μια από τις φορές που βρέθηκα σε πολύ δύσκολη θέση, ήταν όταν τέτοιες χρονιάρες μέρες, επισκέφθηκε το κατάστημα μια πελάτισσα. την οποία γνώριζα μόνο τηλεφωνικά, μιλώντας μαζί της μια φορά το μήνα,όταν ανανέωνε τις προθεσμιακές της καταθέσεις, ντυμένη στα μαύρα και άρχισε να μου μιλά για το γιό της που είχε χάσει σε τροχαίο οκτώ χρόνια πριν, τέσσερεις μέρες πριν την Πρωτοχρονιά. Κάθισε αρκετή ώρα εξιστορώντας το τροχαίο με κάθε ανατριχιαστική λεπτομέρεια, τις μέρες στο νοσοκομείο,την κηδεία το δικαστήριο ΟΛΑ όμως και να γίνεται ο χαμός από κόσμο, λόγω ημερών κι εγώ απλά την άκουγα (δουλεύοντας ταυτόχρονα). Όταν κάποια στιγμή αναγκάστηκα να τη διακόψω για να πάρω υπογραφή από τον διευθυντή, ο οποίος φανερά εκνευρισμένος μου έκανε παρατήρηση για την καθυστέρηση,προσπάθησα διακριτικά να του εξηγήσω την κατάσταση, η πελάτισσα το κατάλαβε, σηκώθηκε κι άρχισε τις απολογίες προς σε μένα και τον διευθυντή. Εκείνη την ώρα κόντεψα να βάλω τα κλάμματα, γιατί συνειδητοποίησα, ότι είχε ανάγκη να τα πει ο Θεός ξέρει για ποιά φορά, κι ας γινόταν χαμός γύρω μας.Ελπίζω κι εγώ να μην σας μαύρισα την ψυχή, εύχομαι Καλή Χρονιά σε όλους, με υγεία!