Δεν θυμάμαι που το χα διαβάσει μου φαίνεται σε ενα βιβλίο του Λου Μαρφιν που σχολίαζε το γελίο και το μάταιο της τρεμούρας του να προλάβεις κάτι ή πχ των νεύρων που εχεις όταν περιμένεις σε μια ουρά αυτοκινήτων, ανθρώπων κτλ. Αυτος το ξεπέρασε μια και καλή μια φορά ενω ήταν μποτιλιαρισμένος και έχανε τον πολυτιμο του χρόνο άρχισε να παρατηρεί γύρω του το τοπίο. Ηταν εξω απο ενα νεκροταφείο.. εκει κατάλαβε τον παραλογισμό και τη ματαιότητα του να προλαβείς..