Δεν γουστάρω με τίποτε τον θεσμό της βασιλείας και θα ήθελα να εξαφανιστεί από όλες τις χώρες. Η ιδέα μίας "αγίας" οικογένειας-τοτέμ που διατηρεί τους τίτλους με τακτικές εκτροφής σαν τα άλογα ράτσας και με κανονισμένα παντρολογήματα στα όρια της αιμομιξίας είναι αηδιαστική. Ο λόγος πάντως που στην Ευρώπη διατηρούν ακόμη αυτό τον θεσμό και δεν πολυνοιάζονται, είναι το ότι οι βασιλικοί οίκοι λίγο-πολύ προσαρμόστηκαν στην εποχή μας και σε ένα πιο χαμηλό προφίλ και -το σημαντικότερο- δεν έμπλεξαν ποτέ με την πολιτική με τον χυδαίο και απροκάλυπτο τρόπο που το έπραξε ο οίκος των Γλύξμπουργκ. Μία από τις παθογένειες της χώρας είναι και αυτό το ζήτημα. Από το σχίσμα του Κωνσταντίνου με τον Βενιζέλο, την με το ζόρι καλυμμένη συμπάθεια προς τους ναζί του Γεωργίου, μέχρι τα όργια της Φρειδερίκης με την ανοχή του Παύλου στο ανεβοκατέβασμα κυβερνήσεων και στην δολοφονία του Λαμπράκη, έως την εκμετάλλευση του νεαρού του Κωνσταντίνου για την επιβολή της δικτατορίας, η βασιλική οικογένεια προκάλεσε πολύ πόνο και ζημιά στη χώρα και είναι λογικό ο μέσος Έλληνας να φρίττει ακόμη στην ιδέα της βασιλείας. Στην Αγγλία και την Ολλανδία ο ρόλος των βασιλιάδων είναι ενός Προέδρου δημοκρατίας με περισσότερη γκλαμουριά και σαπουνόπερα. Όσο δεν κοστίζει πολύ, έχει ανώδυνο χαβαλέ.