Δε φταίει η κρίση. Αντίθετα, η κρίση μάλλον κάπως αποτρέπει τους κάθε είδους συνωστισμούς. Η ελλειψη δραστικών παρεμβάσεων στην πόλη είναι μια λεπτομέρεια, η ψυχολογική κατάσταση των κατοίκων επίσης -η αλήθεια είναι πως η Αθήνα πλέον δύσκολα γίνεται αγαπήσιμη. Μια πόλη που με μανία αλλοίωσε την τοπογραφια της, μπάζωσε ό,τι είχε νερό μέσα και δεν έδωσε καμμία σημασία στην εννοια του δημόσιου χώρου, ελάχιστα φιλική και στον κάτοικο και στον επισκέπτη, αγαπιέται πλέον μόνο από συνήθεια. Γι αυτό και όταν γυρίζουμε από πόλεις του εξωτερικού -αλλά και από τη Θεσσαλονίκη- είμαστε όλοι πράσινοι από ζήλεια.
