ξύπνησα και σκεφτόμουν ότι όλα τα αναζητώ στη μουσική. Έχει γίνει το αυτί το κύριο όργανο σύλληψης της ομορφιάς του κόσμου. Είναι λάθος. Παλιά που πηγαίναμε στο χωριό - όταν ήμουν παιδί - υπήρχαν πολλά ερεθίσματα... Για τα μάτια, για τη μύτη. Ακόμη θυμάμαι τη μυρωδιά του σπιτιού της γιαγιάς μου. Τα μυρωδάτα πεντανόστιμα πράσινα ροδάκινα του παππού μου. Τα περβόλια. Τις ροδαριές, τους κρίνους. Πώς έγινε έτσι η ζωή! Πλέον αμα το θυμάμαι θυμιάζω για να απλωθεί στο σπίτι μια ελάχιστη ευωδία εκτός απο το φρέσκο αέρα της γειτονιάς. Αλλά μου λείπουν όλες οι μυρωδιές, τα ζωντανά λέλουδα, οι πρασινάδες. Θα κάνω κάτι στην αυλή... Δε πάει άλλο να ζούμε με λειψά αισθήματα για τον κόσμο που απλώνεται πέρα από τα τείχη που αρκεστήκαμε.