#7, λίγο μετά το ξέσπασμα της οικ. κρίσης, 2009-2010 περίπου, ενώ ήμασταν σε ένα κυκεώνα μεταξύ χρεωκοπίας, μειώσεων μισθών, ανασφάλειας και αβεβαιότητας για το μέλλον, βλέπω μια βελγίδα φίλη μου να ποστάρει στο φέησμπουκ, φωτό των παιδιών της από το πρώτο μάθημα ιππασίας. Λιακάδα, καταπράσινος αγρός, πανέμορφα άλογα και ευτυχισμένα πρόσωπα. Σαν κάποιος να μου έδωσε ένα χαστούκι. Συνειδητοποίησα ότι εκτός Ελλάδας η ζωή συνεχίζεται όπως και πριν. Μου ήταν αδιανόητο πιο πριν. Αλίμονό μας. Δεν βλέπω σωτηρία πουθενά.
