Είχα κάποτε αυτή τη συζήτηση με μια θεία μου, γυναίκα αγροτικής οικογένειας, που έτυχε να ζήσει τη μετάβαση από τις ποδιές στην εποχή της κατάργησής τους.. Τη θυμάμαι χαρακτηριστικά να λέει πως για όσα παιδιά δεν είχαν πολλά λεφτά για ρούχα , οι ποδιές ήταν ιδιαίτερα βολικές. Είχες 2, έπλενες - φόραγες και δεν χρειάζονταν μια περιουσία για να πας σχολείο.. Όταν καταργήθηκαν, δεν είχε ρούχα να φορέσει, μόνο αυτά που πήγαινε στο χωράφι, ρούχα που δε μπορούσε να βάλει στην τάξη, μιας κι ήταν ταλαιπωρημένα κι αρκετές φορές τρύπια.. Και η οικογένειά της αναγκάστηκε να πωλήσει λάδι παραγωγής κ κάποια άλλα πράγματα για να μπορέσει να αγοράσει και στα 4 παιδιά ρούχα για το σχολείο.. Ίσως να μην ήταν και τόσο άσχημη ιδέα , τελικά...