Κλεισμένος είμαικαρτεράω το μήνυμα.Κι άλλα σινιάλα μάζεψα που έκανες·το χέρι που απάνω μου ξεχάστηκε,θερμό ιδιαίτερα της χειραψίας σου το σφίξιμο,και το φιλί αποχαιρετισμού δεν έμοιαζε.Κάποιο σημείωμα,κάποιο βαθύ ξεμακρισμένο τηλεφώνημααπό το δορυφόρο θα χυμήξει απάνω μου.Του βλέμματός σου θα ’ναι η αντανάκλαση,λάμψη μεταλλική στο αεροδρόμιο,την ώρα που περνούσες απ’τον έλεγχο.Γελούνε γύρω, για κορόιδο μ’ εχουνε.Ούτε για πασατέμπο τέτοια δεν τους φτάνουνε.Μα εγώ τραβάω στις λεωφόρους σαν αόμματος,ζέστα βαθιά ανακαλύπτω μέσα μου,καθώς μ’ όλα τα ράκη μου τυλίγομαικαι εισχωρώ μες στην καρδιά της χόβολης.Το νιώθω τώρα πώς θα ’ρθεις,αν όχι, φτάνει μόνο που με κοίταξες,εμένα τον ουτιδανό, τον άσχημο,τον τιποτένιο, το φρικτό και τον απαίσιο.Αχ, θέλω να τ’ ακούσω από το στόμα σου,μια γεύση κι εγώ να’χω απ’ το μαρτύριο.Ευτυχισμένος πέφτω στο κρεβάτι μου,δεν νιώθω πια την επανάσταση της σάρκας μου.Εσύ με νοιάζεις και θα έρθεις κάποτε.Μπορώ να περιμένω χρόνους άπειρους,να περπατώ και να μη βλέπω γύρω μου.Έστω για να με φτύσεις, έλα κάποτε.“Δούλος Ιερός του Έρωτα”1980