Είσαι τραγικά ανενημέρωτος. Δεν έχεις ακούσει τίποτα για ύστερο Βυζάντιο (από τους Κομνηνούς που ήταν η πρώτη ελληνική δυναστεία κι έπειτα), για Πλήθωνα Γεμιστό, για Χαλκοκονδύλη κλπ; Οι πρώτοι που αναβίωσαν το αρχαίο ελληνικό πνεύμα ήταν οι Έλληνες λόγιοι του Βυζαντίου από το 1000 μ.Χ. κι έπειτα, παρά τα ασφυκτικά πλαίσια που έθετε διαρκώς η Εκκλησία. Το "Ρωμαίος-Ρωμιός" δεν ήταν εθνολογικός προσδιορισμός, παρά πολιτικός: σήμαινε τον υπήκοο της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας (Βυζάντιο), όπως είναι σήμερα το "Βρετανός" σε αντιδιαστολή με το "Άγγλος", "Σκοτσέζος", "Ουαλός" κλπ. Η λέξη "Έλληνας" τότε άρχισε να επαναχρησιμοποιείται από το επίσημο βυζαντινό κράτος για τους "Έλληνες στην καταγωγή", όπως αποκαλούσε τον ελληνικό λαό η ίδια η Άννα Κομνηνή. Το "χρονικό του Μωρέως" (αν έχεις υπόψη σου ποιο είναι αυτό) επίσης μιλάει ξεκάθαρα για Έλληνες. Πιο πριν (400-1000 μ.Χ.), επειδή για την εκχριστιανισμένη πια αυτοκρατορία το "Έλληνας" είχε αποκτήσει εμμέσως τη σημασία του 12θεϊστή, για την αναφορά στους Έλληνες υπηκόους του Βυζαντίου χρησιμοποιούνταν από τις αρχές ο όρος "Γραικός" (και αποδεικνύεται από πληθώρα βυζαντινών εγγράφων) που στην ουσία σημαίνει "Έλληνας" με την εθνολογική σημασία της λέξης, αλλά οι Έλληνες ως λαός εξακολουθούσαν να αυτοαποκαλούνται "Έλληνες" όλο αυτό το διάστημα. "Έλληνες" φυσικά αυτοαποκαλούνταν και οι Έλληνες που κατέφυγαν στη δυτική Ευρώπη και φτιάξανε παροικίες εκεί μετά την άλωση της Κων/πολης, και όχι "Ρωμαίοι". Ο Κοραής, όταν αφύπνιζε τους υπόδουλους Έλληνες επικαλούμενος το κλέος των αρχαίων τους προγόνων, πατούσε πάνω σε γερά θεμέλια που είχαν ιστορική συνέχεια αιώνων στον ελλαδικό χώρο, δεν αντέγραψε τους ελληνιστές της δύσης. Η Εκκλησία ήταν αυτή που έμπαινε πάντα εμπόδιο σε οποιαδήποτε προσπάθεια διατήρησης της σύνδεσης με την αρχαία Ελλάδα αλλά αυτό είναι άλλο θέμα.