Παρατηρήσεις:* Η κυρία Κοτσώνη καλά καλά δεν μπορεί να γράψει ένα άρθρο με ειρμό και να καταλήξει σε δυο τρία λογικά συμπεράσματα, ας μην αφηνόμαστε στις υπόνοιές της για την ερμηνέψουμε κι όλας. Ας μη βγει παραέξω: δεν είμαστε απευθείας απόγονοι του Κάλχα και του Τειρεσία και το κληρονομικό χάρισμα έχει χάσει σε δυναμική με τα χρόνια.* Η κα Κοτσώνη ο,τι λέει, το λέει ξεκάθαρα: "η όλη ιστορία με την επιστροφή των μαρμάρων είναι εκτός τόπου και χρόνου και δεν ξέρω και που την θυμήθηκαν. Μια φαντασίωση βασισμένη στην ανάγκη του Ελληνα να επανακτήσει μια ούτως ή άλλως λανθάνουσα υπερηφάνεια για μάχες που ποτέ δεν κέρδισε ο ίδιος. Λες και δεν έχουμε αρκετά αρχαία, και σ' αυτά τα μάρμαρα είναι που βασίζεται το μέλλον του ελληνικού τουρισμού". Με λίγα λόγια, ούτε νόημα βρίσκει πίσω από την διεκδίκηση, ούτε ζητάει κάποια σοβαρή πολιτική διαπραγμάτευση, οπότε μάλλον λανθασμένα μεταφέρεις την οπτική της. Ίσως αν διακυβευόταν η χαλάρωση των οπισθίων της Κιμ Καρντάσιαν, να κοπτόταν περισσότερο.* Το σκεπτικό σου φίλε Ηλία παραμένει στρεβλό κι υπολείπεται προοπτικής που εν τέλει συμφέρει τη χώρα. Κι εξηγούμαι: αν τα γλυπτά παραμείνουν στο Βρετανικό Μουσείο, εμείς θα διασφαλίσουμε μονάχα το κύρος του πρώτου. Αν τα επιστρέψουν και τα ξεπουλήσουμε στο Βρετανικό Μουσείο, τουλάχιστον θα βγάλουμε φράγκα από αυτήν την ιστορία. Αν τα επιστρέψουν και παραμείνουν εντός του Μουσείου Ακροπόλεως με τα λοιπά, ένα αριστούργημα της οικουμένης θα βρίσκεται ολοκληρωμένο για πρώτη φορά. Εκ των τριών επιλογών προτιμάς την λιγότερο "συμφέρουσα" τόσο για εμάς, όσο και για την παγκόσμια κοινότητα, θεωρείς μάλιστα βέβαιο πως αν βρίσκονται εδώ δεν πρόκειται να έχουν καλή τύχη, μολονότι υπάρχει υπερσύγχρονο κι εξαιρετικό μουσείο για να τα φιλοξενήσει.Και κάπου εδώ είναι το πρόβλημα αγαπητέ. Όσο ΕΜΕΙΣ (και φαντάζομαι σε αυτούς συμπεριλαμβάνεις και τον εαυτό σου) απωθούμε την εθνική συνείδηση ή την μεταμφιέζουμε σε εθνικιστική, τόσο οι πραγματικοί λύκοι θα λυμαίνονται τα εθνικά ζητήματα. Αν ΕΜΕΙΣ πάψουμε να αντιμετωπίζουμε κάθε εθνικό θέμα με την γνωστή τακτική "μη, κάνει τζιζ" και το φορτίζουμε με διαστάσεις που δεν έχει, τότε η προστασία και της πολιτιστικής μας κληρονομιάς δεν θα επιφίεται σε κανέναν θεσμό, αλλά σε μένα και σε σένα. Δυστυχώς όμως έχουμε καταντήσει κομπλεξικοί απέναντι στο παρελθόν μας...