Ας μην βαυκαλιζόμαστε. Οι καιροί είναι πολύ δύσκολοι, όχι μόνο στη χώρα μας αλλά σε παγκόσμια κλίμακα. Λίγες είναι πλέον οι χώρες που παρουσιάζουν θετικά πρόσημα στους οικονομικούς τους δείκτες, οι υπόλοιπες είτε κάνουν συντήρηση δυνάμεων, είτε φυτοζωούν, είτε,το χειρότερο,αργοπεθαίνουν. Η ελληνική οικονομία βρίσκεται εδώ και καιρό διασωληνωμένη στην εντατική, ποιος μπορεί να το αρνηθεί; Οι αριθμοί μιλούν από μόνοι τους και κανείς από εμάς, φαντάζομαι, δεν θα ήθελε να παριστάνει την αποκλειστική -απλήρωτη κιόλας!-νοσοκόμα ενός χρόνια ασθενούς. Από την άλλη, οι περισσότεροι Έλληνες που εργάζονται αυτή τη στιγμή στο εξωτερικό, βρίσκονται μακριά από την πατρίδα τους από ανάγκη και όχι από επιλογή. Οι επιλογές είναι πολυτέλεια,οι ιδεολογίες και οι ρομαντισμοί βρίσκουν απήχηση μόνο σε γεμάτα στομάχια. Αυτή η γενιά,των πτυχίων και των μεταπτυχιακών, είναι δυστυχώς ένα a priori χαμένο ολοζώντανο κεφάλαιο για τη χώρα. Κατά την ταπεινή μου γνώμη, το μεγαλύτερο κοινωνικό και εθνικό έγκλημα που έχει συντελεστεί στην ιστορία της νεότερης Ελλάδας βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη και τις οδυνηρές συνέπειες θα τις βρούμε μπροστά μας. Η γενιά μας χάνει αυτή τη στιγμή μια μάχη, την ευκαιρία δηλαδή να δουλέψει στην πατρίδα που μεγάλωσε και που αγαπά, δεν έχασε, όμως, τον πόλεμο, ούτε είπε την τελευταία της κουβέντα.Με την πεποίθηση αυτή θα συνεχίσω να αγωνίζομαι, έστω και στην άλλη άκρη της γης.
