Απόσπασμα απ' το βιβλίο του Ηλία Πετρόπουλου «η Εθνική Φασουλάδα»:Οι οδηγοί μαγειρικής κωδικοποιούν την εν Ελλάδι ξένη (διάβαζε: γαλλική) κουζίνα. Είναι αρκετό να σταθώ σε δύο οδηγούς: στον Τσελεμεντέ και την Παραδείση. Ο Τσελεμεντές εκφράζει την εισβολή της ξένης (: γαλλικής) κουζίνας στην Ελλάδα, στις αρχές του αιώνα μας. […]Ο Τσελεμεντές και η Παραδείση ήσανε αναγκασμένοι (για να πουλήσουν αντίτυπα) να καταγράψουν και αρκετά φαγητά της ελληνικής κουζίνας. Μα, αυτά τα φαγητά είναι δοσμένα με σαφώς ευρωπαΐζουσες ρετσέτες. Ο Τσελεμεντές μάλιστα, πάσχει από ένα αθεράπευτο σύνδρομο της φαρίνας – οσάκις το φαγητό δεν δένει, οσάκις η σάλτσα είαι νερομπούλι, δίνει την προσταγή να αραιώσουν κανα-δυο κουτάλια αλεύρι και, μετά, να το χύσουν στην καταρόλα. Η λύση του Τσελεμεντέ ίσως ναναι θαυματουργή, όμως δεν έχει σχέση μ’ αυτό που έκανε η μάνα μας. Γιατί η μάνα μας, ήξερε ότι, στην πολίτικη φασουλάδα, έπρεπε να βάλεις μες στην χύτρα μια πατάτα (κι όχι αλεύρι!).Συγκεκριμένα, ο Τσελεμεντές παρουσιάζει τις εξής ελληνοπρεπείς συνταγές: σούπα φασόλια: […] φασόλια ξηρά γιαχνί: […] σούπα φασόλια πουρέ: […] φασόλια ξηρά πλακί: […] φασόλια ξηρά σαλάτα: Τα θέτομεν να βράσουν με νερό και άλας (όπως διά σούπαν δηλαδή) και άμα βράσουν τα στραγγίζομεν καλά και τ' αναμιγνύομεν με σάλτσαν Βινεγκρέτ.Είναι το γνωστό πιάζι. Μόνο το πιάζι θέλει μπόλικο ψιλοκομένο κρεμύδι. Αλλά το ψιλοκομένο κρεμύδι ο Τσελεμεντές το βρίσκει χυδαίο, γιατί προφανώς του βρόμαγε.
