@ Ästhet (και σε σχέση με το σχόλιό του στο προηγούμενο post)Το Gustloff θεωρήθηκε legitimate target γιατί είχε αντιεροπορικά όπλα. Από την μετέπειτα ανάλυση όμως είναι ξεκάθαρο πως ο κυβερνήτης του σοβιετικού υποβρυχίου δεν είχε καμία αμφιβολία πως μετέφερε πρόσφυγες. Ο θάνατος σχεδόν 9,5 χιλ. ανθρώπων, στο σύνολό τους αμάχων (όταν στον Τιτανικό έχασαν τη ζωή τους 1800),αποτελεί έγκλημα. Ίσως υπαρχουν ελαφρυντικά (ενδεχομένως, και μέχρι σημείου απαλλαγής) για τον σοβιετικό, αλλά πότε ακριβώς τέθηκε θέμα απονομής δικαιοσύνης; Όταν του απενεμήθη η διάκριση του Ήρωα της Σοβιετικής Ένωσης; Από νομικής άποψης είναι οι δίκες της Νυρεμβέργης είναι εξαιρετικά αμφιλεγόμενες. Δεν χρειάζεται να μπούμε σε περιπτοσιολογική ανάλυση του ποιοί κάθισαν στο σκαμνί του κατηγορούμενου μόνο και μόνο διότι ήταν από την πλευρά των ηττημένων. Ή ποιοί θα έπρεπε να καθήσουν, αλλά δεν ποτέ δεν καταδικάστηκαν, ούτε καν κατηγορήθηκαν: από τον "Χασάπη" Harris της Διοίκησης Βομβαρδιστικών της RAF (ο οποίος στέφθηκε και ιππότης), μέχρι τον γερμανό von Papen (τον μηχανορράφο Αντικαγκελλάριο του Χίτλερ) που αθωώθηκε πλήρως, χάρη στις διασυνδέσεις του με το Βατικανό. Και για την περίπτωση της σφαγής στο δάσος του Katyn τί μπορεί να πεί κανείς; Για ένα έγκλημα του σταλινικού καθεστώτος το οποίο ήταν εν γνώσει των λοιπών συμμάχων που παρίσταναν τους ανήξερους μέχρι το 1990. Το θέμα όμως είναι ουσιαστικότερο: Στη Νυρεμβέργη δεν "εφαρμόστηκε" Δίκαιο, αλλά μάλλον "δημιουργήθηκε" Δίκαιο (με την έννοια του δεδικασμένου). Σε κάθε περίπτωση, οι Δίκες δεν αποτελούν και την πλέον λαμπρή στιγμή του συμμαχικού στρατοπέδου, οπότε η επίκλησή τους για οποιοδήποτε λόγο είναι καθαρό αυτογκόλ. Άν από όλο το βιβλίο διαλέγει κάποιος να σχολιάζει 2 σημεία, και το ένα από αυτά είναι οι Δίκες της Νυρεμβέργης, συγνώμη, αλλά έχει μειωμένο πολιτικό αισθητήριο (και περιορισμένες ιστορικές γνώσεις). Διότι πολύ απλά δεν αποτελούν defensible position (νομικά και στρατιωτικά μιλώντας). Το ζήτημα είναι ότι το ναζιστικό καθεστώς δημιούργησε σε βιομηχανικό επίπεδο, μαζική γραμμή εξόντωσης εκατομυρίων Εβραίων, Σλάβων, Ρομά, ομοφυλόφυλων, πολιτικών αντιπάλων, ασθενών σωματικά ή πνευματικά, κτλ, θεωρώντας τους υπανθρώπους. Αυτό θα έπρεπε να αποτελεί από μόνο του το ήμισι της ανάλυσης του οποιουδήποτε καλοπροαίρετου. Εάν απουσιάζει αυτού του είδους η ανάλυση, απλά δεν μιλάμε για κάποιον καλοπροαίρετο. Νομίζω ότι εκεί έπρεπε να βασιστεί η κριτική, και όχι σε ζητήματα που είναι όντως αμφιλεγόμενα.
