Θα σε εμπιστευτώ και θα πάω να την δώ. Το μεγαλύτερο πρόβλημα για την τρίτη ηλικία, κυρίως στις αναπτυγμένες χώρες, είναι η περιθωριοποίηση που υφίσταται, απο μια κοινωνία που έχει πρότυπο την κατανάλωση και την νεανικότητα, το ζήσε την κάθε στιγμή ΤΩΡΑ, διαταράσοντας την μακραίωνη αλυσίδα μεταφοράς γνώσεων και εμπειριών της προηγούμενης γενιάς στην επόμενη, και τον σεβασμό των νεώτερων στους γέρους.Όλα γίνονται γρήγορα, καταναλωτικά, αρρωστημένα, όλα γυρίζουν γύρω απο το αμερικανικό όνειρο, για γρήγορο πλουτισμό, εξοβελίζοντας τον θάνατο, και θεοποιώντας την ζωή, συμπαρασύροντας και τους γέρους να νεανίζουν, και αν γίνονται θλιβεροί. Τραγικό παράδειγμα αυτής της ισοπέδωσης των αξιών, είναι η Ιαπωνία, που ενώ είχε βαθιά παράδοση σεβασμού στην τρίτη ηλικία, τώρα τους καταχωνιάζουν σε γηροκομεία, ή τους εγκαταλείπουν, κάτι που αρχίζει να συμβαίνει και στην Κίνα. Σε μάς εδώ τώρα με την κρίση, κάπως αλλάζει το πράγμα, η σύνταξη (δυστυχώς αυτό είναι το κριτήριο) ξαναφέρνει τους γέρους κοντά, άσε που οι περισσότεροι τρέμουν μη πεθάνει ο γέρος και χαθεί το έμβασμα.
