Vangelis,Δεν νομίζω ότι υπονοείται οπουδήποτε στο κείμενο ότι τα εν λόγω κομμάτια της κοινωνίας "επίτηδες επιτρέπουν" τον βιασμό. Αυτό που ισχυρίζονται οι συντάκτριες είναι ότι, λόγω της νοοτροπίας τους, αναπαράγουν τις συνθήκες/προϋποθέσεις ώστε να επαναληφθεί το έγκλημα και, αφού συμβεί, το ερμηνεύουν με μανιχαϊστικούς όρους απαλλάσοντας τον εαυτό τους από το δικό τους μερίδιο ευθύνης. Ο βιαστής είναι πρωτίστως προϊόν της κοινωνίας, όπως και ο άνθρωπος που φέρεται βίαια γενικώς.Δεν είναι ότι "επιτρέπεται" ο βιασμός ώστε να μπορεί να χρησιμοποιηθεί για άλλους λόγους. Είναι ότι *όταν* γίνεται, χρησιμοποιείται για άλλους λόγους και δεν γίνεται αντιληπτός και κατανοητός με τον τρόπο που θα έπρεπε ώστε να περιοριστεί και κάποτε να εξαλειφθεί ως φαινόμενο. Αντιθέτως. Εντάσσεται σε ένα ερμηνευτικό σχήμα "εξ ορισμού Καλοί/Εμείς" vs "εξ ορισμού Κακοί/Άλλοι", στο πλαίσιο του οποίου οι δεύτεροι διαπράττουν εγκλήματα επειδή είναι στη φύση τους και οι πρώτοι δεν φέρουν καμία ευθύνη για το έγκλημα και έχουν το ιερό δικαίωμα να απαλλαγούν από το "τέρας" που τους χαλάει την "κοινωνία των αγγέλων" τιμωρώντας το χωρίς την παραμικρή ενοχή με τον οποιοδήποτε τρόπο (βλ. απόπειρα λυντσαρίσματος).Θα έπρεπε να έχει γίνει ακόμα πιο σαφές στο κείμενο. Ενώ γίνεται εξαιρετικά η σύνδεση μεταξύ των διαφόρων μορφών βίας (όλα είναι ένα σύστημα - αν καταδικάζω τον βιασμό για τους σωστούς λόγους, δηλαδή επειδή έχω αντιληφθεί και αποδομήσει τη νοοτροπία, τον λόγο και τη συμπεριφορά που τον γεννούν, αποκλείεται π.χ. να ψηφίζω τους τραμπούκους), δεν φωτίζεται πεντακάθαρα το binary opposition που διέπει τη σκέψη πολλών από εμάς σε όλες της τις εκφάνσεις: το "Καλοί vs Κακοί", που κάνει (ένα παράδειγμα πολύ απλό, αλλά καθόλου αφελές) έναν Ολυμπιακό να θεωρεί τους Παναθηναϊκούς κακούς απλώς και μόνο επειδή είναι οι "Αλλοι", και ανάποδα. Οι συντάκτριες δεν δαιμονοποίησαν το ανδρικό φύλο (Γυναίκες=Καλές vs Άνδρες=Κακοί), και κατά τη γνώμη μου, κακώς μπήκες στη διαδικασία να αμυνθείς. Απλώς, θα ήταν προτιμότερο (για εμένα τουλάχιστον) αν, αντί για την πατριαρχία όπως εκδηλώνεται στη συμπεριφορά όλων μας, είχαν δώσει έμφαση στο πώς εκδηλώνεται στη συμπεριφορά των γυναικών ειδικά. Πρέπει να τον αποδομήσουν πρωτίστως οι γυναίκες στη δική τους σκέψη και συμπεριφορά για να φτάσουν να το κατανοήσουν οι άνδρες (χωρίς προφανώς αυτό να απαλλάσσει τους άνδρες στο μεταξύ). Όλα αυτά δεν βασίζονται στην άποψη ότι το ανδρικό φύλο σκέφτεται και συμπεριφέρεται πατριαρχικά/εξουσιαστικά από τη φύση του, αλλά στην άποψη ότι, *λόγω θέσης*, είναι πιο δύσκολο να αντιληφθεί την καταπίεση στην ολότητά της κάποιος που δεν καταπιέζεται ο ίδιος. Με άλλα λόγια και χωρίς να απευθύνομαι σε εσένα προσωπικά γιατί δεν ξέρω την προσωπική σου θέση/στάση/άποψη πάνω στο θέμα, τι να το κάνω το να καταδικάζεις τον βιασμό ως άνδρας, αν δέχεσαι (σιωπηρά, συνειδητά, ασυνείδητα, όπως να'ναι) ότι "καλό θα'ταν" να μην φοράω ό,τι θέλω γιατί κάποιος μπορεί να προκληθεί; Και άρρωστο να τον πεις μετά, μου λες εμμέσως πλην σαφέστατα ότι έδωσα αφορμή στην αρρώστια του να εκδηλωθεί ("ναι μεν, αλλά") και άρα (έστω και χωρίς κακή προαίρεση ή αναισθησία) ρίχνεις μερίδιο ευθύνης στο θύμα επειδή διέπραξε το λάθος, άκουσον άκουσον, να ντυθεί όπως ήθελε! Για εσένα, λόγω θέσης, είναι αυτονόητο ότι θα ντυθείς όπως θες. Είσαι με τους σωματικά δυνατούς της ιστορίας, δεν μπορείς να προκαλέσεις κανέναν. Εγώ, ως γυναίκα, δεν έχω τη δύναμη να σου επιβληθω σωματικά (άσε που δεν μου αναγνωρίζεται εξίσου έντονη σεξουαλική επιθυμία γενικώς), και άρα δεν μπορώ να προκληθώ. Ποιος το αποφάσισε και το αντιμετωπίζουμε και σαν αυτονόητο; Αυτό το αποκαλούμε πραγματικότητα, ενώ είναι ο ορισμός του (ως επί το πλείστον μη συνειδητά/συνειδητοποιημένα) ιδεολογικά φορτισμένου λόγου όπως αυτός επιβλήθηκε ως πραγματικότητα από τον "δυνατό, που αποφασίζει ποια προκαλεί χωρίς ο ίδιος φυσικά να μπορεί να προκαλέσει". Και ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ ότι είναι ορισμός που προσυπογράφουν και αναπαράγουν και άπειρες γυναίκες. Ο "άρρωστος" δεν μου επιτέθηκε ΜΟΝΟ επειδή είναι "άρρωστος" - για την ακρίβεια, μέχρι να εξαλειφθεί η ευθύνη της κοινωνίας (ανδρών και γυναικών/γυναικών και ανδρών), δεν θα μάθουμε ποτέ αν είναι άρρωστος και πόσο. Μου επιτέθηκε ΚΑΙ επειδή το "ναι μεν, αλλά" αφού επισημάνει την "αρρώστια" του, θα αποδώσει την εκδήλωσή της στην αφορμή που έδωσα εγώ. Άρρωστος χωρίς εισαγωγικά θα γίνει ο βιαστής όταν φύγει το "αλλά": όταν (μεταξύ άλλων, αλλά δεν χωρούν στο παράδειγμα) το δικαίωμά μου να ντύνομαι όπως θέλω θα αντιμετωπίζεται από την κοινωνία ως κάτι ΑΥΤΟΝΟΗΤΟ, όπως και το δικό σου. Και όταν θα είναι αυτονόητο ότι το να προκληθεί είναι δικό του πρόβλημα, και όχι κάτι στο οποίο συνέβαλα εγώ ή κάτι στο οποίο πρέπει να γίνεται μνεία. Όταν δηλαδή η κοινωνία θα σταματήσει να του αναγνωρίζει το *παραμικρό* ελαφρυντικό που να αφορά το ντύσιμο/τη συμπεριφορά κτλ του θύματος.Δεν είναι πραγματικότητα ότι "ο δυνατός θα προκαλείται από τον αδύναμο, τι να κάνουμε, τελεία". Είναι κατασκευασμένη πραγματικότητα. Δεν είμαστε στις σπηλιές πλέον. Η κοινωνία πρέπει να μάθει στον δυνατό ότι υπάρχουν όρια, τα οποία είναι κοινά για όλους και συναποφασίζονται - διαφορετικά δεν κάνει καλά τη δουλειά της ως κοινωνία, και από το να το παίζουμε τα μέλη της πολιτισμένα (άνθρωποι που μπορούν να τιθασεύσουν τα ένστικτά τους για να συνυπάρξουν επί ίσοις όροις) ας γυρίσουμε στη ζούγκλα όπου θα είμαστε και πιο ειλικρινείς ως προς το ποιοι είμαστε. *Στο ντύσιμο, ας αφήσουμε εκτός τη "δημόσια αιδώ" γιατί γενικώς κινδύνεουμε να μη συνεννοηθούμε και χωρίς να περιπλέξουμε κι άλλο το ζήτημα.
