Ένα μόλις χρόνο μετά την επιτυχία του birdman,ο ταλαντούχος μεξικανός Ινιάριτου επιστρέφει δυναμικά για να επαναλάβει τον καλλιτεχνικό του θρίαμβο από την ανάποδη:η κλειστοφοβική ατμόσφαιρα των (κυριολεκτικά και μεταφορικά)θεατρικών παρασκηνίων δίνει την θέση της στο ανοιχτό και αφιλόξενο περιβάλλον της αχανούς φύσης της βόρειας Αμερικής.Το The Revenant είναι μία δραματική περιπέτεια ωμής επιβίωσης με εμβάθυνση στους χαρακτήρες και οικολογικές και ιστορικές προεκτάσεις,η οποία εντυπωσιάζει με τον ρεαλισμό της και την δύναμη των εικόνων της,δίχως να προσφέρει κάτι το δραματουργικά καινούργιο στις παρόμοιες ιστορίες που έχουμε μάθει να απολαμβάνουμε από την έβδομη τέχνη.Η διαφορά,λοιπόν,της ταινίας από τις υπόλοιπες(και δεν είναι και λίγες)ταινίες του είδους,έγκειται εδώ ακριβώς:στον τρόπο παρουσίασης του θέματος,όπου ο Ινιάριτου αποδεικνύεται έξοχος storyteller,άξιος να εισέλθει στο πάνθεον των σπουδαίων,εάν συνεχίσει το ίδιο αποφασιστικά(κακά τα ψέμματα,δύο πολύ καλές ταινίες δεν είναι αρκετές για τον τίτλο του auteur).Πως,λοιπόν,επιλέγει να μας πει την ιστορία του Glass ο σκηνοθέτης;Αρχικά,προτιμά μία αφήγηση στρωτή,απλή και ως επί το πλείστον χρονικά γραμμική,με κάποια εξαιρετικά flashback.Η όλη μαγεία της θέασης,όμως,της ταινίας είναι τα θεσπέσια travelling,που,βλέποντάς τα,καταλαβαίνεις για ποιό λόγο ονομάστηκαν έτσι:η κάμερα κυριολεκτικά ταξιδεύει σ' όλο τον περιβάλλοντα τον κεντρικό ήρωα χώρο με σπάνια cut,όπου δεν γινόταν αλλιώς,φτάνοντας στο σημείο να σε ζαλίζει η παρακολούθηση του έργου,αποτυπώνοντας κατ' αυτόν τον μοναδικό τρόπο την αίσθηση της περιπέτειας και της μοναξιάς που βιώνει ο πρωταγωνιστής,αλλά και την περικύκλωσή του από παντοειδείς εχθρούς.Ο Ινιάριτου αποθεώνει το μεγαλείο,αλλά και την απειλή της φύσης με γενναιόδωρα γενικά πλάνα,ενώ ισόποσα εκθειάζει και τον Άνθρωπο με (πολύ)κοντινά πλάνα,όπου όλη η αγωνία και ο πόνος που ταλανίζουν τον (πραγματικά)ήρωα,μεταδίδονται αναγκαστικά και σε μας.Μάλιστα,το πέρασμα από το γενικό κάδρο στο κοντινό δεν γίνεται με cut,αλλά με,ενίοτε βίαιες,ενίοτε απαλές,πανοραμικές κινήσεις της κάμερας,ώστε ν' αντιληφθούμε πως αυτά που συμβαίνουν στα πέριξ,έχουν άμεσο αντίκτυπο ("επιστρέφουν")στην ζωή και ψυχή του ανθρώπου στον οποίο εστιάζει τελικά ο φακός και το αντίστροφο.'Οποτε δε χρειαστεί,ο εικονολήπτης πέφτει στο έδαφος και οι θεατές γινόμαστε ένα με το χώμα,για να νοιώσουμε στο πετσί μας κι εμείς όπως ο DiCaprio,όταν τον θάβουν ζωντανό και σέρνεται έξω από τον τάφο του,φέρνοντας στην μνήμη τον πρωτεργάτη του κόλπου,Orson Welles. Αλλά,ο τελευταίος δεν είναι ο μόνος στον οποίο χρωστά χάρη ο μεξικανός:όλη η αισθητική και τεχνοτροπία του revenant είναι tribute στην φιλοσοφία και πρακτική εικονοποίησης του Τέρενς Μάλικ.Ο Ινιάριτου αποδεικνύεται ιδανικός μαθητής ενός πραγματικού auteur,αντλώντας έμπνευση από σχεδόν όλα όσα χαρακτηρίζουν το σινεμά του αμερικανού:υπαρξιακή φιλοσοφία,βαθυστόχαστες αναζητήσεις για την κοινωνία,τη βία και τη ζωή,λατρεία και δέος για την φύση και το σύμπαν,ως προς την ψυχή,το είναι μίας ταινίας,ταχύτατα,ζαλιστικά travelling,μεθυστικές εικόνες και οργιαστικές κινήσεις της κάμερας που ορμάνε στα πρόσωπα,σε συνδυασμό με επική,υποβλητική μουσική,ως προς το φαίνεσθαι.Είναι στιγμές που ένοιωθα πως έβλεπα τα the new world και thin red line,τέτοια ομοιότητα σε ουσία και τεχνική!Αξίζει να αναφέρουμε και τους έξυπνους συμβολισμούς του έργου:revenant σημαίνει,σύμφωνα με την wikipedia,ένα ορατό φάντασμα που επιστρέφει από τον κόσμο των νεκρών για να τρομοκρατήσει τους ζωντανούς.Όταν,λοιπόν,ο DiCaprio σύρεται έξω από το τάφο και βρίσκεται πάνω από το πτώμα του γιού του,εκπνέει,με τον αχνό του να γίνεται σύννεφο που ταξιδεύει προς το βάθος ενός φωτισμένου ουρανού(υποδηλώνοντας έναν πιθανό θάνατο)και στο επόμενο πλάνο, ο αχνός γίνεται ο καπνός της πίπας που καπνίζει ο δολοφόνος,για τον οποίο θα επιστρέψει(;) ο πρώτος από τον τάφο με σκοπό να εκδικηθεί.Επίσης,στην αρχή της ταινίας,όταν κυνηγάνε το ζώο-θήραμά τους,ακούγεται το κελάρυσμα του νερού από το ποτάμι,τον ίδιο ήχο που ακούμε,ως μουσική υπόκρουση αυτήν την φορά,στο τέλος της ταινίας,όταν ξεκινούν να κυνηγάνε τον Hardy,τον άνθρωπο-θήραμα.Τέλος,λίγα λόγια για την υποδοχή του φιλμ από την καλλιτεχική κοινότητα:δεν υπάρχει αμφιβολία πως είναι μία πανάξια οσκαρική ταινία,που αξίζει και τα τρία όσκαρ που κέρδισε,αλλά ειδική μνεία πρέπει να γίνει για την νίκη του Emmanuel Lubezki,του διευθυντή φωτογραφίας,για την ανυπέρβλητη δουλειά που έκανε με τον φυσικό φωτισμό του έργου,μία νίκη που επισκιάστηκε απ' αυτήν του DiCaprio και του σκηνοθέτη και πέρασε σε δεύτερη μοίρα,ενώ όχι μόνο είναι ισάξια αλλά και,στα σημεία,ανώτερη από τους δύο τελευταίους.
