Πραγματικό περιστατικό :Mεγαλούλα παρέα (πάνω από έξι άτομα) φίλης μου συναντιούνται επετειακά κάπου έξω (στην πόλη της) να γιορτάσουν την γνωριμία τους μέσω forum που αποτελεί και μια σπάνια αφορμή δια ζώσης συνάντησης μεταξύ τους. Πίνουν τον καφέ τους όλοι μαζί, όλα καλά, ωραία, τέλεια, και δίνουν ραντεβού για την συνέχεια της βραδιάς σε ένα μπαράκι. Κανείς δεν διαθέτει αυτοκίνητο. Κατευθύνονται το λοιπόν όλοι προς την κοντινότερη πιάτσα των ταξί και χωρίζονται χοντρά χοντρά σε ομάδες αριθμιτικά κατάλληλες που η μία παίρνει το πρώτο στη σειρά ταξί και η άλλη το αμέσως επόμενο, έχουσες αμφότερες τον ίδιο προορισμό ασφαλώς. Δεν χρήζει περαιτέρω συνεννόησης μεταξύ τους, έχουνε ήδη συμφωνήσει όντας αντάμα όλοι και χρονικά άνετοι από το καφέ ακόμα για το επόμενο σημείο συγκέντρωσης. Συνεπώς, δεν υφίσταται λόγος μεταξύ τους συνάφειας στην πιάτσα έτσι ώστε να μπορεί να συνάγει κάποιος (παρ' εκτός ίσως του Sherlock) ότι όλοι αυτοί μαζί είναι μια κοινή παρέα που συνεχίζει την έξοδό της. Η φίλη μου ανήκει στην ομάδα που πήρε το δεύτερο ταξί. Μπαίνουνε μέσα, αφού βολεύονται, και ενώ η φίλη μου κάθεται στο μεσαίο πίσω κάθισμα, ο ταξιτζής απευθύνει βαριεστημένα την classic "Πού πάμε;". Η φίλη μου γέρνει ελαφρώς μπροστά και δείχνοντας με το δάχτυλο στο παρμπρίζ του λέει με σοβαρότητα, κοφτά και συνωμοτικά "Ακολουθήστε το μπροστινό ταξί!". Γυρνάει εμβρόντητος ο ταξιτζής και την κοιτάζει στα μάτια με ένα τρομαγμένο βλέμμα!!! Και εκείνη τότε αδιάφορα "Πάντα ήθελα να το πω αυτό."(!)