Ωραίο κείμενο. Ήμασταν και πριν την κρίση λίγο μάγκες, λίγο καβγατζήδες, λίγο «εγώ ξέρω, όχι εσύ», λίγο «άντε παράτα μας, θα κάνω ό,τι θέλω». Τώρα πια που είμαστε και στα κόκκινα, έχουμε ξεφύγει ομαδικώς. Τα παιδιά, πάντως, είναι ένα από τα διαχρονικά επώδυνα ζητήματα. Στην Ελλάδα και ειδικά στην Αθήνα, έχω προσέξει πως τα παιδιά αντιμετωπίζονται ως ξένο σώμα. Οι γονείς δε βρίσκουν παιδικές καρέκλες στα εστιατόρια. Δεν μπορούν να βγάλουν το παιδί με το καρότσι στο κέντρο. Δεν βρίσκουν αρκετούς χώρους αναψυχής, εκτόνωσης και δημιουργικής εκμάθησης. Πρέπει να πληρώσουν για την οποιαδήποτε δραστηριότητα του παιδιού. Δεν τους βοηθάει κανείς αλλά έχουν όλοι άποψη. Κατά τη γνώμη μου, μια κοινωνία η οποία αδιαφορεί για τα παιδιά, είναι μια κοινωνία άρρωστη.