Το διαβάσαμε κι αυτό ότι τα παιδιά αδικούνται στην Ελλάδα. Στην Ελλάδα που το να έχεις παιδί σε απαλλάσσει αυτομάτως από δεκάδες υποχρεώσεις, όπως για παράδειγμα ο σεβασμός στους άλλους. Στην Ελλάδα, όπου η τεκνοποίηση του ενός πρέπει να επιβληθεί με το ζόρι στους άλλους. Εσείς δεν βρίσκετε ειδικό κάθισμα στα εστιατόρια, εμένα έχει χαλάσει δεκάδες φορές το γεύμα μου, το ταξίδι μου, η εκδρομή μου, η επίσκεψη σε Μουσείο / Αστεροσκοπείο, η παρακολούθηση μιας παράστασης, το μπάνιο στη θάλασσα, ο ύπνος μου, η ησυχία μου, το διάβασμά μου, και πάει λέγοντας.Τέλος πάντων, το να μάθει κανείς στα παιδιά του στοιχειώδεις τρόπους καλής συμπεριφοράς, ή μάλλον, απλώς συμπεριφοράς σε δημόσιους χώρους, στις ώρες κοινής ησυχίας κλπ θα ήταν αρκετό για να πάψουν «τα τύμπανα του πολέμου», όπως λέει το άρθρο. Μέχρι τότε θα ζούμε τη δικτατορία της Ελληνίδας μάνας που πλέον τα θέλει και όλα δωρεάν. Γιατί, παρακάμπτοντας το διαχωρισμό που κάνει η αρθρογράφος ανάμεσα σε ήσυχο κορίτσι και ζωηρό αγόρι (είναι βλέπεις θέμα φύλου κι όχι ανατροφής η συμπεριφορά), το θέμα βρίσκεται ακριβώς στις μανάδες (και τους πατεράδες), που χρησιμοποιούν τα παιδιά τους ως μέσο για να στείλουν στους άλλους αυτά τα κρυφά νοήματα, τα όχι και τόσο κρυφά τελικά.