Με ολο το σεβασμο στη μαμα που ενδιαφερεται, ενας εφηβος αισθανεται πολυ ασχημα και μειονεκτικα οταν οι γονεις του θεωρουν οτι ειναι αναπαρκης σε κατι και προσπαθουνε να τον βοηθησουνε να αλλαξει. Επισης, καταλαβαινουν κι αισθανονται ακομα χειροτερα και οταν οι προσπαθειες δεν ειναι ντομπρες αλλα ψιλοκαμουφλαρισμενες. Η εφηβεια ειναι πολυ καθοριστικη για την αναπτυξη της προσωπικοτητας και της κοινωνικοτητας. Εχει επισης περιοδους αποτομης αλλαγης συμπεριφορας, ενα παιδι γινεται απο πολυ κοινωνικο πολυ κλειστο κ.λ.π. Θυμαμαι μια φιλη μου στο λυκειο που ξανικα σταματησε της παρεες και μια μερα μου εξομολογηθηκε οτι πηγαινε κι εκλαιγε μονη της σ' ενα δασακι, κι εκαι βρηκε και τον φιλο της για τα επομενα καμποσα χροννια που εκλαιγε κι αυτος μονος του.Με αλλα λογια, πιστευω οτι οι γονεις πρεπει να ειναι διακριτικοι, να μη παρακολουθουνε ολες τις λεπτομερειες της ζωης του παιδιου τους, να του εχουν εμπιστοσυνη, ν'αρχισουν να του φερονται σαν ενηλικα.Η χαρα και η αρμονια στο σπιτι ειναι αρκετα ερεθισματα για τον εφηβο να κρινει και να συγκρινει ποιος ειναι ο ρολος ο δικος του σαν ενηλικας σ αυτην την κοινωνια, και με τι ανθρωπους θελει να κανει παρεα.
