Ήμουν μαθήτρια με μπλε ποδιά , όταν μια ωρομίσθια φιλόλογος στο 1ο Λύκειο Χαϊδαρίου, που πια δεν θυμάμαι τ όνομα της για να το αναφέρω όπως της πρέπει, μας πήρε, μια τάξη αγριοκάτσικων, να μας πάει στο «Αμφιθέατρο» του Σπ.Ευαγγελάτου. Να δούμε θέατρο :«Ερωτόκριτος και Αρετούσα».Μπήκαμε σ ένα μισοφωτισμένο, σιωπηλό χώρο, με αμφιθεατρικά τα καθίσματα δεξιά και αριστερά,παιδιά σαστισμένα, κρυφογελώντας λίγο, γεμάτα περιέργεια. Πώς να περιγράψω εκείνο που μας περίμενε; Σήμερα έχω συνειδητοποιήσει την ευτυχή συγκυρία που είχε φέρει τόσους εξαίρετους ανθρώπους μαζί να δημιουργήσουν, ο καθένας απ την μεριά του το εξαίσιο θέαμα που παρακολουθήσαμε....Η συγκίνηση της παράστασης ακόμα με ακολουθεί όταν την θυμηθώ. Και μόνος, απ όλους τους εξαιρετικούς, σπαραχτικά τρυφερούς ηθοποιούς της, τους Ερωτόκριτους και τις Αρετούσες, ο Λευτέρης Βογιατζής, Ποιητής, τόσο νέος, τόσο ωραίος, μια φλόγα ολόκληρος, να γεμίζει τον χώρο με την κίνηση και την εξαιρετική, θερμή φωνή του. Ακόμα, ακόμα τον «βλέπω» συνεπαρμένη.......Δεν υπήρξε ποτέ, πιό μαγευτική, πρώτη εμπειρία θεάτρου. Μετά από αυτή την παράσταση, είμαστε όλοι, Άλλοι.....Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα τον σκεπάσει....