Η Χρυσή Αυγή είναι ένα καρκίνωμα. Χρόνια τώρα περιφέρει τη σαπίλα της ανάμεσά μας. Όταν τα πράγματα πήγαιναν καλά (έστω και φαινομενικά) δεν πολυδίναμε σημασία, κάποιοι γραφικοί ξενοφοβικοί αγράμματοι δεν μπορούσαν να μας απειλήσουν. Τώρα, ξαφνικά, το καρκίνωμα βγήκε στην επιφάνεια. Τροφοδοτήθηκε από το δημόσιο ταμείο (από εκεί δεν ξέρανε να κόψουν, οι συντάξεις τους μαράνανε), οχυρώθηκε πίσω από τη βουλευτική ασυλία, και έχει βαλθεί να αμαυρώσει ό,τι ακουμπά. Τι όμορφα να μπορούσαμε να τους αγνοήσουμε. Αλλά δεν γίνεται. Στην αρχή μπήκαν στη Βουλή. Ακολούθησαν σχολεία και νοσοκομεία. Τώρα πάνε να μας αρπάξουν και την ποίηση. Οι δειλοί, οι τραμπούκοι, οι σκοταδιστές, αφήσαν τα λαγούμια τους και έχουν ξεχυθεί στο φως βρωμίζοντας τους δρόμους μας, τα λόγια μας, τις σκέψεις μας. Αλλά θα γυρίσει ο τροχός και θα ξαναχωθήτε στους υπονόμους απ' όπου βγήκατε και τότε θ' αναπνεύσουμε ελεύθερα.
