Δεν ξέρω αν λέμε ακριβώς το ίδιο αλλά αυτό που μου έκανε εμένα εντύπωση ήταν η φυσικότητα της έκπληξης/ερώτησης "”Ρε φίλε , εσείς εδώ , που γαμάτε; " από τον δημοσιογράφο. Μιλάμε για ανθρώπους που ζουν σε άθλιες συνθήκες, που πριν σχεδόν ένα μήνα τους είχαν πυροβολήσει σα να ταν σφαχτάρια αλλά κατά τα άλλα εννοείται πως και το "γαμήσι-γαμήσι".Γιατί μπορεί να έχουν στερηθεί κάθε άλλης ανθρώπινης ιδιότητας άλλα ο ανδρισμός τους ( έτσι όπως είναι αντιληπτός στην πατριαρχική κουλτούρα τουλάχιστο) εκεί πια έλεος...εκεί σηκώνουν και οι σκληρότεροι των σκληρών τα χέρια ψηλά. Ένα περίεργο είδος αλληλεγγύης σε αυτόν τον ελάχιστο κοινό παρονομαστή που αφορά στο φύλο.Η ανδρική ταύτιση, αναμεσσα στον προνομιούχο έλληνα και τον αλλοδαπό σκλάβο, αλλά και το άγχος του πρώτου μήπως η εξαθλίωση φτάσει στο σημείο να απειλήσει ακόμα και αυτήν ακριβώς την έννοια της ανδρικότητας (του τελευταίου).