O χορός του ζαλόγγου μπορεί να είναι μύθος , όμως δεν είναι μύθος η θυσία κάποιων για αυτό που λέμε πατρίδα , τον τονισμό της οποίας εξυπηρετεί η ύπαρξη αυτού του μύθου. Όσο βλακώδες είναι κανείς να υπερασπίζεται έναν εθνικό μύθο που εξυπηρετεί δεδομένες - όπως κάθε μύθος - σκοπιμότητες, άλλο τόσο βλακώδες είναι κανείς να επιζητά να τον καταρρίψει. ,Εν πάση περιπτώσει , ανασύροντας η Ρεπούση από την επιφάνεια αυτό το εντελώς ανεπίκαιρο θέμα, δύο πράγματα πετυχαίνει : 1) να ψηλώσει κι άλλο την ακροδεξιά και 2) να δώσει βορά για κράξιμο τον εαυτό της στους εθνικόφρονες ή απλά αφελείς . Εάν το πρώτο μπορεί μόνον να αποδοθεί σε δική της απερισκεψία, το δεύτερο μόνον με ψυχολογικούς όρους μπορεί να εξηγηθεί , δεδομένου ότι και στο παρελθόν έχει προκαλέσει με ανάλογες αντισυστημικές προσεγγίσεις και φαίνεται ότι γουστάρει τελικά να είναι στο επίκεντρο της αρνητικής έστω κριτικής.
