Μπορεί πολλοί να την έβριζαν και η πλειοψηφία να μην την έβλεπε την ΕΡΤ, όμως για μένα που πρόλαβα και τη θεία Λένα και την Νάκυ (να με ζαλίζει υπνωτιστικά με την "ψηστήρι" φωνή της που θα ζήλευε κάθε after γραμμή 090) η ΕΡΤ θα είναι πάντοτε το απόλυτο κουτί πολιτισμού εκείνα τα αξημέρωτα εφηβικά μου βράδια που όλοι κοιμόντουσαν κι εγώ παρακολουθούσα -τζάμπα, σε σχέση με το εξωτερικό όπου τέτοια μόνο η συνδρομητική και αν, παίζει- Παζολίνι, Φελίνι, Ταρκόφσκι, Μπεργκμαν, Τράμπο, Καζάν και τόσα άλλα... μαζί με οδοιπορικά σε κόσμους που ούτε είχα φανταστεί...το "Θέατρο της Δευτέρας", που ειρωνικά παιζόταν την μέρα που αργούσαν τα θέατρα, λες και στα 13 μου είχα την δυνατότητα να πάω τις άλλες μέρες...το Ζήτω το Ελληνικό Τραγούδι μπλεγμένο με την τρας καλτ "σας αγαπώ!" Αλιφερι-κή Κραυγή των Λύκων του Φώσκολου (πριν "την δεί" "σύγχρονος Αισχύλος") και τους Εμπόρους των Εθνών με τον Σταυρό του Νότου χτυπημένο στο σέικερ με τον Μεθοριακό Σταθμό...εν ολίγοις, για πολλούς η ΕΡΤ υπήρξε το σχολείο που δεν υπήρξε το σχολείο μας. Κι αυτά σημειωτέον σε καιρούς που η εκπαίδευση δεν είχε ξεχαρβαλιάσει τελείως ακόμα. Ζήσαμε την εισαγωγή των ιδιωτικών καναλιών και είδαμε παγιέτα και σόου και τσαούσες και 3-2-1 και lifestyle με τσόκαρα που νομίζαν ότι είναι Louboutin και κάναμε προφανώς Mega λάθος (όπως έλεγαν τα Τρας παιδιά της Νύχτας, καλή τους ώρα, που μας έδειξαν ό,τι δεν έδειχνε κανείς άλλος) αλλά και γελάσαμε μέχρι δακρύων με Ειρηνοδικείο και με Μαλβίνα με background τον καθρέπτη. Και όταν και τα λεφτά γι'αυτά σωθήκανε από τους ιδιώτες και όταν οι κάλτ Mister Μπούτια αποσύρθηκαν σαν την τρίχα από την ζύμη σε μια φενάκη "πχιότητας", αναστενάξαμε και είπαμε "πάλι με χρόνια και καιρούς, πάλι στην ΕΡΤ θα πάμε"...κι αλλάξαμε ζωή...και στο τέλος καταργήσαμε την τηλεόραση. Έχω ένα χρόνο να έχω λειτουργική τηλεοπτική συσκευή σπίτι μου (από επιλογή). Η ΕΡΤ που γνώρισα, ναι, μου λείπει. Πειράζει;