Οταν τίθεται το θέμα της ηθικής της τροφής το κέντρο βάρους της συζήτησης μετατοπίζεται και αποκλινει απο την ουσία. Αυτο θεωρω οτι ειναι και το "ατοπημα" του συγκεκριμενου αρθρου. Η ουσία κατα την προσωπική μου άποψη ειναι η αρρωστημένη πλέον σχέση του ανθρώπου με το φυσικό περιβάλλον. Είτε αυτή εμφανίζεται με τη μορφή βασανιστηριων των ζώων που προορίζονται για εκτροφή, είτε με τη μορφή αποψιλωσης των δασών για την καλλιέργεια σιτηρων η για την παραγωγή βιοκαυσίμων. Αν και έχω υπάρξει αποκλειστικά χορτοφαγος για μια πενταετία ( έχοντας αισθανθεί την δυσκολία που αναφέρει η συγγραφεας στις κοινωνικές επαφές) αυτο που με ενοχλεί αρκετά συχνα στους φανατικούς χορτοφαγους ειναι η αίσθηση ανωτεροτητας εναντι των κρεατοφαγων που επιμελώς αποκρύπτεται πίσω τα επιχειρήματα περι ηθικής, προστασίας του περιβάλλοντος κτλ. Στο πλαίσιο αυτο δε μου ειναι καθόλου κατανοητό τι σχέση εχει η λιγουρα για μια σπαλομπριζολα με τη διαύγεια πνεύματος για να αξιολογήσει κανείς την επιχειρηματολογία γύρω απο τις συνθήκες εκτροφής των χοιρων η των κοτόπουλων. Η επιλογή μου να τρέφομαι εκτός άλλων και με κρέας δε με κάνει αμοιβαδα...αντιλαμβάνομαι ολα τα προβλήματα που εχει δημιουργήσει στο οικοσύστημα η ανάγκη για φθηνό κρέας , αντιλαμβάνομαι πλήρως το οτι βασανίζονται ζώα προκειμένου να τρεφεται το ανθρώπινο είδος αλλα η στροφή στην χορτοφαγια και καλα για λόγους ηθικής μου φαντάζει επιπόλαια λύση.