Η συγγραφέας του άρθρου έχει δίκιο για τις απαράδεκτες συνθήκες που βιώνουν πολλά ζώα και την αυτοματοποίηση της παραγωγής ζωικών προϊόντων, τα οποία πρέπει να τεθούν υπό αυστηρές προδιαγραφές και ενδελεχή έλεγχο ποιότητας. Εκεί που τα χαλάει - όπως και κάθε φανατικός χορτοφάγος που έχω γνωρίσει- είναι ότι εισάγει το θέμα “ηθικής” στο φαγητό. Εκεί πραγματικά μπερδεύεται το θέμα και χάνεται το όλο νόημα μιας σοβαρής κατά τα άλλα κουβέντας. Υποστηρίζουν λοιπόν οι χορτοφάγοι ότι εφόσον ο άνθρωπος έχει πλέον την δυνατότητα να διαλέγει τι θα φάει, δεν είναι σωστό να σκοτώνει τα ζώα αλλά πρέπει να στραφεί στα χόρτα, στα λαχανικά, στα φρούτα. Εδώ, πολύ απλά πρέπει να γνωρίζουμε, χωρίς παρωπίδες, ότι όση πολύτιμη θρεπτική αξία έχουν τα χορταρικά άλλη τόσο έχει και το κρέας, όπου παρεμπιπτόντως, ο άνθρωπος εξέλιξε και δυνάμωσε το μυαλό του τη στιγμή που άρχισε να τρώει περισσότερο (μαγειρεμένο) κρέας από ότι λαχανικά, λόγω των πρωτεϊνών, των πολλών θερμίδων που του επέτρεψαν να "καεί" περισσότερο σε σκέψη και αυτό είναι αποδεδειγμένο και επιστημονικά.Έπειτα, υπάρχει το επιχείρημα ότι δεν είναι σωστό να τρώμε κάτι «που είναι ζωντανό». Κάποιοι άνθρωποι είναι απόλυτα ευαίσθητοι σε τέτοια θέματα και είναι δικαίωμα τους να θέλουν να τρώνε «χωρίς τύψεις», όπως μου έλεγε μια καλή φίλη μου χορτοφάγος . Δεν έχω καποιο κολλημα με το σκεπτικό ότι «δεν τρώω κάτι το οποίο σκότωσα για να το φάω», αλλά μπορώ να υποστηρίξω ότι αυτό είναι μια λανθασμένη αντίληψη. Σύμφωνα λοιπόν με αυτή την αφελή και επιφανειακή λογική, ότι έχει μάτια, στόμα, μύτη είναι ζωντανό, ενώ ότι δεν έχει…τι είναι; Φυτό. Δηλαδή κάτι που κατά τους χορτοφάγους είναι «προφανές» ότι δεν μεγαλώνουν, δεν κρυώνουν, δεν ανταποκρίνονται, δεν εξελίσσονται, δεν νιώθουν πόνο, δεν έχουν ζωή. Και όμως, παραδείγματα που αναφέρει και ο ΛΑΜΠΡΟΣ είναι λίγα από τα πολλά που σιγά-σιγά ανακαλύπτουμε για τον σιωπηλό αλλά αναντίρρητα ολοζώντανο κόσμο των φυτών. Αν λοιπόν κάποιος υποστηρίζει ειλικρινώς ότι δεν θέλει η τροφή του να περιέχει «οτιδήποτε σκοτωμένο», τότε ούτε ζώα, αλλά ούτε και χόρτα θα έπρεπε να τρώει.Επίσης, αναφέρεται στο κείμενο η έννοια της ηθικής στο φαγητό, όπου πολύ έντεχνα μας τίθεται το ερώτημα αν θα τρώγαμε ποτέ το σκύλο μας. Οι πλειοψηφία των ψυχικά υγιών ανθρώπων φυσικά και θα απάνταγε αρνητικά σε ένα τόσο προβοκατόρικο ερώτημα το οποίο όμως δεν εξηγεί τίποτα, ούτε υπερασπίζεται επαρκώς στο πως συνδέεται μια φιλοσοφική έννοια με ένα ζωικό προϊόν. Σε ένα τεράστιο αριθμό ανθρώπων, κυρίως στην Ανατολή, το να φάνε μια γάτα η ένα σκύλο η ακόμα και ποντικια θεωρείται κάτι φυσικό και εξαιρετικό έδεσμα, παρόλη την φρίκη και αηδία που θα ένιωθε ένας πολίτης τις Ευρώπης για μια τέτοια εικόνα. Επίσης, με αυτό τον τρόπο επιβιώνουν και πολλά φτωχά παιδάκια στην Κίνα, είναι και αυτό «ηθικό» ή θα έπρεπε να πεθάνουν από ασιτία; Τι είναι πιο «ηθικό», να ποτίζει κάποιος με πόσιμο νερό τα 15 στρέμματα χωράφια μπιζελιού ή να το διαθέσει για να ξεδιψάσει ένα ολόκληρο χωριό και να σωθεί από την ξηρασία; Βλέπουμε λοιπόν ότι άμα βάλουμε το θέμα «ηθική» στο φαγητό, είναι πανεύκολο να μας γυρίσει μπούμερανγκ.Τέλος, αν το πάμε και εντελώς ψυχρά μαθηματικά το θέμα, ένα κοπάδι από χοίρους σε ένα μικρό αγρόκτημα ,μπορεί να δώσει την ενέργεια και τις πρωτεΐνες που η θρεπτική αξία των χορταρικών θα έπρεπε να εξαχθεί από δεκάδες χιλιάδες στρέμματα γης, άρα θα θέλαμε περισσότερο χώρο καλλιεργήσιμης γης διαταράσσοντας την βιοποικιλότητα, περισσότερους ψεκασμούς, πολύ περισσότερο νερό για πότισμα κτλ. Με λίγα λόγια, θα πρέπει να είμαστε πιο προσεκτικοί με κάποιες ιδέες που μπορεί να έχουμε, γιατί αν δεν πάρουμε σοβαρά όλες τις παραμέτρους, μπορεί να προκαλέσουμε περισσότερο κακό από όσο θέλαμε να αποτρέψουμε. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, πριν από λίγα χρόνια, η γενικευμένη καμπάνια προώθησης της χάρτινης σακούλας στα ψώνια. Όλοι, λίγο πολύ, καταπιαστήκαμε με την όμορφη ιδέα, την «είδαμε οικολογικά» που πλέον η χάρτινη ανακυκλωμένη σακούλα μας δεν θα επιδεινώνει τη ρύπανση του περιβάλλοντος και φτάσαμε στο σημείο, όλα τα μαγαζιά να στείλουν την πλαστική σακούλα στα αζήτητα. Αποτέλεσμα: Η ζήτηση για χάρτινη σακούλα ήταν τόσο μεγάλη, που οι εταιρίες παραγωγής αναγκάστηκαν να αποψιλώνουν περισσότερα εκτάρια δάσους από ότι προηγουμένως, για να ικανοποιήσουν την ζήτηση των καταναλωτών για την...eco-friendly σακούλα. Γενικά, είμαι τις άποψης ότι τέτοια θέματα θέλουν μια ισορροπία, ένα μέτρο, μια ψύχραιμη ματιά και στην άλλη πλευρά και αυτό ισχύει και για τους συμπαθείς χορτοφάγους ώστε να μην παρασυρθούν σε ακούσιους ή εκούσιους κανιβαλισμούς.
