Τελικά πρέπει να μου αρέσουν οι θεολογικές/φιλοσοφικές συζητήσεις περισσότερο από όσο πίστευα... Το λέω γιατί είναι το 4ο σχόλιο που κάνω σε ένα ήσσονος σημασίας θέμα :)Όπως -πράγματι- σε 40-50-60 χρόνια θα είμαστε τροφή για τα σκουλήκια, έτσι την ίδια στιγμή δεν θα υπάρχει το πνεύμα μας. Όπως είπες και εσύ, λίγη ταπεινότητα δεν βλάπτει. Δεν είμαστε το κέντρο του σύμπαντος (για την ακρίβεια είμαστε μια μηδαμινότητα μιας μηδαμινότητας του σύμπαντος), δεν υπάρχουμε αιώνια, δεν έχουμε κάποιον ιδιαίτερο λόγο ύπαρξης, κανένας θεός ή κανένα σύμπαν δεν έχει για την παρτη μας κάποιο ιδιαίτερο σχέδιο (όχι τουλάχιστον πιο ιδιαίτερο από έναν σκαντζόχοιρο ή ένα σαλιγκάρι).Ερχόμαστε, ζούμε, κάνουμε ό,τι κάνουμε προσπαθώντας για το καλύτερο για εμάς και καμιά φορά και για τους άλλους, αφήνουμε πίσω μια κουτσουλιά και φεύγουμε, με τους δικούς μας ανθρώπους να μας θυμούνται. Όταν φύγουν και αυτοί, δεν θα μας θυμάται κανένας, εκτός αν αφήσαμε πίσω κάτι το ιδιαίτερο, οπότε θα θυμούνται το όνομά μας, χωρίς να έχουν πραγματικά ιδέα για το ποιοι πραγματικά ήμασταν (ξέρει κανείς ποιος πραγματικά ήταν λ.χ. ο Σοφοκλής, πως σκεφτόταν, τι φοβίες είχε, τι τον ερέθιζε, ποιο φαγητό προτιμούσε κλπ κλπ;).Και η ζωή θα συνεχίζεται εις τους αιώνας των αιώνων.