Εμένα δε μου έβγαλε καθόλου γέλιο, παρά τους στίχους, μόνο θλίψη,γιατί δεν πήρα καθόλου χαρά ή έστω ένα κλείσιμο του ματιού απ την Ατζελα..μου φάνηκε βαριά κ πένθιμη γενικά, κ σαν κακοποιημένη.. το κακοποιημένο θύμα του άπιστου /προδότη/ σατράπη άντρα που προκαλεί- ζητάει κ για περισσότερο "χτύπημα" κι όχι τσούγκρισμα..κ το ζητάει κ με -λαϊκά θεωρουμενο - αντρίκιο τσαμπουκά.το θύμα που όμως μέσα απ τη θυματοποίηση αποθεώνεται, δοξάζεται.κ μία φορά που σκάει το χειλακι της (....) προς το μπαλκόνι, μου φαίνεται του στυλ " ώστε κ σεις με αναγνωρίζετε λοιπον...ναι, θαυμαστε την εικόνα μου κ ράνετε με με λέλουδα, την επιτάφια".