Για εμένα δύσκολες πίστες είναι κυρίως τα εξής:1) Η κακή μετάφραση (θυμάστε που στις παλιότερες εκδόσεις της Αγκάθα Κρίστι όλα ήταν "κομμάτι από κέικ" για τον Ηρακλή Πουαρώ; Ένα την ημέρα διάβαζα βέβαια, παρά την άστοχη, αλλά κάπως τελείως αστεία καμιά φορά, μετάφραση)2) Τα βιβλία αυτοβοήθειας, που αν αγάπησω εγώ τον εαυτό μου θα αγαπήσει το σύμπαν την κουνιάδα μου και θα ζήσουμε όλοι καλά και ακόμα καλύτερα, πιασμένοι χέρι-χέρι να κοιταζόμαστε με χαζοχαμόγελα στον αιώνα τον άπαντα. Δεν θέλω καλέ, απαπά, άσε που αρκετά με αγαπάω, δεν είναι αυτό, απλά να μην πάθω και λίγο για να μάθω; Αφού θέλω;3) Το να μη βάζει κάποιος τελείες (στο "On the road" έπαιρνα εγώ καμιά φόρα γρήγορες ανάσες αντανακλαστικά, μετά από 5 σελίδες μονορούφι ένιωθα μια ασφυξία)