Πόσο σωστό μου φάνηκε το άρθρο δε λέγεται! Πραγματικά ρε Α,μπα πρέπει να είσαι η εξαίρεση στον κανόνα. Σε όλη μου τη σχολική ζωή είχα φίλους ή συμμαθητές με γονείς δασκάλους και τί να σου πρωτοπώ! Τα δύο πιο ακραία περιστατικά ήταν ένα στην έκτη δημοτικού που ρεζιλεύτηκε μπροστά και στα δύο τμήματα η κόρη της δασκάλας μας επειδή δε βγήκε σημαιοφόρος και το άλλο στην πρώτη λυκείου που τέθηκε σε φίλο το δίλημμα είτε να γραφτεί στο λύκειο που δίδασκε η μαμά του είτε να τον γράψουν στο ιδιωτικό. Διάλεξε το δεύτερο. Και τέλος από τους 13 (αν δεν ξεχνάω κανένα) δασκαλόπαιδες φίλους μου ούτε ένας δεν έχει μείνει που να μην σιχαίνεται τους γονείς του. Και εννοώ τουλάχιστον λίγο περισσότερο από το αναμενόμενο και σε μια ηλικία που απέχει αρκετά χρόνια από το τέλος της εφηβείας. Πάντως μακαρίζω την τύχη σου γιατί φαντάζομαι ότι είναι από τα πράγματα που άμα σου κάτσει άσχημα σε διαλύει αλλά άμα σου κάτσει καλά παίζει να σου δίνει από τις καλύτερες παιδικές ηλικίες! (όσο για την θέση σου ως προς την αξία του επαγγέλματος και την άδικη κακομεταχείρισή του, συμφωνώ απόλυτα. αν ποτέ πάρω κανά βραβείο το΄χω στο πλάνο να ευχαριστήσω ονομαστικά κάποιους δασκάλους και καθηγητές μου!)