Χαχαχαχα Αγαπητή Πόντια, με έκανες να ξεκαρδιστώ με τον χείμαρρο σου.Δεν πιστεύω σε προορισμούς και τέτοια, ούτε θα πίεζα κάποιον να βιαστεί να κάνει παιδιά. Στον λόγο μου. Το μόνο που λέω είναι ότι η ευτυχία, προγραμματισμένη στο dna μας, που νιώθουμε όταν κρατάμε στα χέρια μας τον μικροσκοπικό μας απόγονο δεν είναι κάτι που μπορείς να περιγράψεις και να το καταλάβει κάποιος που δεν το έχει ζήσει. Μου το περιγράψανε, διάβασα εμπειρίες, παρατήρησα γονείς αλλά τίποτε δεν με προετοίμασε για τα συναισθήματα που γεννάει μέσα μου η θέα, η μυρωδιά, η φωνή, το άγγιγμα του παιδιού μου.Οπότε, με όλο τον σεβασμό επίσης, όταν με το καλό κάνετε παιδιά θα το καταλάβετε.