Αντίστοιχα μπορούμε να πούμε ότι όλοι βαριούνται οταν μιλάμε για το τι νιώσαμε όταν περάσαμε στη σχολή, όταν πήραμε προαγωγή κλπ... Οι φίλοι είναι εδώ για να μοιραζόμαστε τις ευτυχίες και τις δυστυχίες μας. Αν μας βαριούνται δεν είναι και τόσο φίλοι.Τρομοκρατία δεν υπάρχει. Αν πεις σε κάποιον ότι νιώθεις ανείπωτη χαρά για κάτι και αυτός θεωρεί ότι πρέπει να σε μιμηθεί είναι δική του ευθύνη. Ενήλικοι είμαστε όλοι και αποφασίζουμε για τον εαυτό μας. Εμένα η ευτυχία έτυχε να περνάει από κει. Τώρα αν κάποιος έχει βρει τον άνθρωπό του και νομίζει ότι μπορεί να περιμένει μέχρι τα 45 μέχρι να το πάρει απόφαση, ε, συγγνώμη αλλά αν σε ρωτήσει και δεν το πεις απλά του χαϊδευεις τα αυτιά...