Η γιαγια μου και ο παπους μου αφου πρωτα εχασαν τα παντα στην Μικρασιατικη καταστροφη, κατοπιν εγκατασταθηκαν στην Μακεδονια. Εχτισαν σπιτια καλιεργησαν χωραφια και συνολικα ειχαν... 13 παιδια!!! Ομως κατα την διαρκεια της Γερμανικης κατοχης και του εμφυλιου ο παππους πεθανε, τα σπιτια και τα χωραφια καηκαν και η γιαγια βρεθηκε απενταρη ξυπολητη και αστεγη, να τρεχει με ενα τσουρμο παιδια για την Αθηνα για να σωσουν την ζωη τους και να ξαναρχισουν παλι, -για αλλη μια φορα-, απο το τιποτα. Στεγη δεν υπηρχε για κανενα τους αλλα ευτυχως τα καταφεραν για αλλη μια φορα. Κανενα παιδι δεν βγηκε στη ζητιανια, και κανενα παιδι δεν εγινε κλεφτης επειδη δεν ειχαν στεγη. Παρ ολο οτι το "αν δεν εχεις στεγη καλυτερα να μην εχεις παιδια" ειναι αρκετα δυσκολοχωνευτο, παρ ολα αυτα, καταλαβαινω παρα πολυ καλα τι ακριβως θελει να πει η Σωτη στην προκειμενη περιπτωση, αλλα νομιζω οτι πολλοι θα την κατακρινουν χωρις να πολυσκεφτουν, για τον απλουστατο λογο οτι οι πιο πολλοι απο εμας "αισθανομαστε" -ειτε ζουμε μεσα στη φτωχια ειτε μεσα στο πλουτο- οτι ειμαστε "αναντικαταστατοι βασιλιαδες" που πρεπει οπωςδηποτε να αφησουμε πισω μας πριγκιπες και πριγκιπισσες...