Κατανοώ μεν πώς νιώθεις, αλλά: Άλλο το να αναγνωρίζουμε το ασύγκριτο μέγεθος της Billie ή της Ella, άλλο να πούμε ότι, αφού πέθαναν, δεν θα ξανασχοληθούμε με καμιά μεταγενέστερη μουσική.Εγώ πχ. πρωτίστως μέταλ ακούω, αλλά δεν κλείνω εντελώς τ'αυτιά μου στα μαζικά ποπ φαινόμενα - πρόκειται για την εποχή μου και την κουλτούρα της. Δεν θα με συγκινήσουν ιδιαίτερα, αλλά δεν θα τα θεωρήσω και ανάξια σχολιασμού: μιλάμε για την μεγαλύτερη εν ενεργεία αμερικανίδα σταρ (της Μαντόνα δύει πλεόν το άστρο) και συγχρόνως για τη μεγαλύτερη μαύρη σταρ. Για εκατομμύρια αποτελεί είδωλο, ή και πρότυπο.Πλεόν πλασάρεται και ως "αυθεντική" καλλιτέχνης, και άπειροι έγκριτοι μουσικοκριτικοί την υμνούν ή πάντως ασχολούνται μαζί της. Και παράλληλα πουλάει και "άποψη" - μια άποψη που απευθύνεται σε άπειρους ανθρώπους, και καλό είναι να κρίνεται.Κατά τον ίδιο τρόπο είναι λογικό να κρίνει κανείς τα μηνύματα πχ. από μια τηλεοπτική παραγωγή με εκατομμύρια θεατές, αντί να πει ότι "δεν είναι και Κούμπρικ".