Αλεπουδάκι μου, όταν κάνεις μωρά, η ζωή σου συνήθως παίρνει τέτοια τροπή, που μόνο άνθρωποι με παιδιά ανέχονται την παρέα σου, με τις δυσκολίες στα προγράμματα, στάσεις για φαγητό κτλ. Εξάλλου ξέρεις τί ανακούφιση είναι, να σου έχουν τελειώσει οι πάνες, γιατί είχες πάρει 3 και το μωρό χέστηκε 4 φορές και να σου δανείζει η άλλη μαμά; Έτσι μοιραία καταλήγεις να συγχρωτίζεσαι με ανθρώπους που αν οι συνθήκες ζωής σου επέτρεπαν μεγαλύτερο εύρος επιλογών, μπορεί και να μην έκανες τόση παρέα.Τώρα αυτή η στάση ειδικά με τον ανταγωνισμό σε σχέση με τα παιδιά υπάρχει. Συνήθως ο υπερενθουσιασμός των πρώτων χρόνων κάνει τις μαμάδες που αυτοεκπληρώνονται μόνο μέσω των παιδιών τους να παινεύονται συνέχεια για το πιο γελοίο πράγμα. Θυμάμαι ακόμα το καμάρι της άλλης ότι η κόρη της έβγααλε δόντι και μου το ανακοίνωσε περήφανη! So fucking what, όλα τα παιδιά βγάζουν κάποτε, τί σε κάνει να νιώθεις περήφανη σε αυτό;Σε αυτά και άλλα πολλά χαζά προτιμούσα απλά να κουνάω το κεφάλι και να λέω, ναι ότι νομίζεις, κτλ, κτλ (ΟΚ βιβλίο στην κλείδα δεν έφαγα ποτέ). Βασικά απλά δεν με άγγιζε αυτό το παιχνιδάκι, οπότε δεν μπήκα καν στον πειρασμό να τσιμπήσω. Αν με άγγιζε ποιός ξέρει πώς θα αντιδρούσα. Ίσως η κοπελιά έχει υποστεί πολλά από την άλλη, ίσως είναι πιο ανταγωνιστικος χαρακτήρας, ίσως όπως λες είναι κακιασμένη. Εγώ πάντως, θα συμφωνήσω με τη Λένα, η ποιότητα του χαρακτήρα κρίνεται μόνο όταν παραμένεις καλή ακόμα και όταν έχεις την ευκαιρία να γίνεις σκύλα.