#4Ώρα 7:30μμ. Περιμένω το αγαπημένο 608 να περάσει για να πάω επιτέλους σπίτι μου, μετά από μια μέρα με σχεδόν 10 συνεχόμενες ώρες στο χειρουργείο. Χαζεύω που λες στο τηλέφωνό μου περιμένοντας, και πέφτω πάνω στην "απορία" σου - που μόνο απορία δεν είναι, πρόκειται για ένα ξεκάθαρο "κατηγορώ" (μα δεν είναι αδιανόητο;;;) - και μένω άναυδη. Από όποια σκοπιά και να το δεις, ο τρόπος με τον οποίο θέτεις το θέμα είναι απαράδεκτος.Κατ' αρχήν δεν είναι θέμα για το οποίο πρέπει να ψάξεις την απάντηση σε μια στήλη κοινωνικού περιεχομένου στην οποία κάνουμε ανάλαφρη κουβεντούλα για ερωτικά-και-άλλα θέματα. Αν όντως σε απασχολεί για συγκεκριμένο λόγο (άρρωστο παιδί πχ), ο/η μόνος αρμόδιος/α για να το συζητήσεις είναι ο γιατρός σου. Ούτε τα πάνελ της τηλεόρασης, ούτε τα μαμαδοφόρουμ του φέισμπουκ, ούτε η στήλη της Lifo. Προχωρώντας, εκφράζεις δυσπιστία απέναντι σε κάτι αυτονόητο - ζητάς να ελεγχθεί εάν "ο χειρουργός είναι παρών σε όλη τη διάρκεια της επέμβασης". Δηλαδή, αν δεν είναι παρών ο χειρουργός τότε τι κάνουν οι υπόλοιποι (αναισθησιολόγοι, νοσηλευτές, τεχνικοί κλπ) την ώρα που αυτός απουσιάζει; Λύνουν sudoku; Και τι είναι ο χειρουργός, που χρειάζεται έλεγχο στο αν θα κάνει τη δουλειά του, κατάδικος που φοβάσαι να μην το σκάσει; Από την άλλη, αν εννοείς "αν είναι ο διευθυντής - επιμελητής όλη την ώρα στο τραπέζι" και όχι οι ειδικευόμενοι, αυτή είναι διαφορετική ερώτηση. Ο ειδικευόμενος ιατρός, ανάλογα με την κρίση του επιμελητή του, εκτελεί από κάποια κομμάτια της επέμβασης μέχρι ολόκληρο το χειρουργείο. Ο επιμελητής σε αυτή την περίπτωση δεν εξαφανίζεται, συνήθως είναι δίπλα από τον ειδικευόμενο στο τραπέζι πάνω από τον ασθενή - στη σπανιότερη περίπτωση, όπου έχει δει τον ειδικευόμενο να πραγματοποιεί τη συγκεκριμένη επέμβαση δεκάδες φορές και είναι σίγουρος για την ικανότητά του, μπορεί να είναι λίγο πιο πίσω στην αίθουσα. Κανένας επιμελητής με σώας τας φρένας πάντως δεν πρόκειται να εξαφανιστεί, καθώς γνωρίζει ότι οποιαδήποτε αστοχία του ειδικευομένου αποτελεί ευθύνη του επιμελητή. Αναρωτιέσαι αν εκτελείται σωστά το χειρουργείο. Ποιος θα το κρίνει αυτό, εσύ; Ο Ιατρικός Σύλλογος; Ο Άρειος Πάγος; Σε μία τυπική επέμβαση, όπως την περιγράφουν τα βιβλία, τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. Έλα όμως που η συντριπτική πλειοψηφία των επεμβάσεων δεν είναι καθόλου τυπικές... Συνήθως θα προκύψει μια απρόβλεπτη ανατομική ανωμαλία που θα σε κάνει να πρέπει να τροποποιήσεις την τεχνική σου, μια αιμορραγία που δεν περίμενες, μια φλεγμονή... Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις, αν ρωτήσεις 15 χειρουργούς τι ακριβώς πρέπει να γίνει θα λάβεις 15 διαφορετικές απαντήσεις. Καμία από τις οποίες δεν είναι λάθος. Οι αποφάσεις παίρνονται πάντα ανάλογα με την κρίση του χειρουργού.Και μετά έχουμε το χειρότερο. "Να μη σε βιάσει ο κάθε ψυχανώμαλος"... Με κάλυψε αρκετά η απάντηση της Λένας σε αυτό. Θα προσθέσω μόνο κάτι ακόμα:Η σχέση ιατρού - ασθενούς είναι από τις ιερότερες ανθρώπινες σχέσεις που υπάρχουν. Αυτό έχει αναλυθεί εξαντλητικά ανά τους αιώνες. Ειδικά όταν μιλάμε για ανάγκη χειρουργείου, στο οποίο ο ασθενής - όπως λες κι εσύ - δεν έχει κανένα έλεγχο του τι γίνεται, είναι ζωτικότατης σημασίας να εμπιστεύεται ο ασθενής τον/ην γιατρό του. Δε διαλέγουμε γιατρό με τον τρόπο που διαλέγουμε σουπερμάρκετ - επισκεπτόμαστε το γιατρό, συζητάμε μαζί του την πιθανή θεραπεία / επιπλοκές / ωφέλη κλπ, κάνουμε όλες μας τις απορίες ως προς την επέμβαση και τη μετεγχειρητική αποκατάσταση, και ΜΟΝΟ ΑΝ νιώσουμε ότι αυτός είναι ένας άνθρωπος που μας εμπνέει εμπιστοσύνη προχωράμε. Διαφορετικά πάμε αλλού...[Στην περίπτωση του υπερεπείγοντος περιστατικού τώρα, αν πιστεύεις ότι υπάρχει ποτέ περίπτωση να αιμορραγεί ο ασθενής πάνω στο τραπέζι και όλο το προσωπικό του χειρουργείου να δίνει χώρο στον ανώμαλο που θέλει να κάνει το κέφι του... τι να πω.]
