Δεν έχει σημασία τι ύλη διδάσκεται τσάτρα-πάτρα και πότε, αλλά αν διδάσκεται σοβαρά εκείνο το θεωρητικό υπόβαθρο με τη σειρά που πρέπει. Εκείνο που θα βοηθήσει να κατανοήσεις κάτι από το βάθος της Φυσικής ή των Μαθηματικών π.χ. Αυτό δεν διδάσκεται. Εξοβελίζεται. Τα πράγματα, στα συγκεκριμένα μαθήματα, έχουν εξελιχθεί σε μιαν απέραντη και όλο πιο εξειδικευμένη «ασκησιολογία», που είναι παντελώς αντιεκπαιδευτική καθότι δεν εδράζεται σε καμμία θεωρητική κάλυψη. Τούτο δεν μπορεί να το ονομάζουμε «προχωρημένο». Μαθαίνεις ασκήσεις… απ’ έξω, θέλω να πω, παπαγαλία(!), με την ύλη να διδάσκεται «κατά τόπους» και χωρίς καμμία εσωτερική σύνδεση και συνοχή. Τι να τις κάνεις τις «παραγώγους» π.χ. όταν δεν έχεις εντρυφήσει στο «όριο»; Εκείνο που υποστήριξα δεν είναι η «περισσότερη ύλη». Είναι η σωστά κατανεμημένη ύλη, η σημασία στη θεωρία, και η ταυτόχρονη ελάττωση της ασκησιολογίας, που έχει λάβει από χρόνια χαρακτηριστικά διαστροφής (για πολύ ευνόητους λόγους).